بسم رب الشهدا
چون جلوه ای از حسن یار بر عاشق منجلی می گردد، او را می سوزاند و دل و جانش می گدازد و دردی عمیق و اندوهی جانکاه بر قلب او می نشاند.
این است که اگر عاشق چشم بر رخ او دوزد و آتش عشق او بر خرمن جانش افتد، از غیر او حتی عاشق، حور و فردوس را به هوای کوی یار از یاد می برد:
عاشق در این مرتبه جانان را بر جان خود نیز برمی گزیند: