حکایتی از ....1093

بسم الله الرحمن الرحیم 
 

روزی رسول خدا سراغ مردی از اصحاب را گرفت و پرسید:
فلانی در چه حال است؟
گفتند: 
مدتی است رنجور و بیچاره شده، و چونان مرغ بال و پر شکسته زار و پریش گشته (و زندگانی به سختی می‌گذراند).
🔹حضرت (به حال او ترحم کرد و) برخاست و به قصد عیادت او روانه منزل وی شد.
مرد بیمار و گرفتار واقعاً رنجور و مبتلا گشته بود و پیامبر خدا به فراست دریافت که بیماری و ابتلای او مستند به یک امر عادی نیست این بود که از وی پرسید:
آیا در حق خود نفرین کرده ای؟
بیمار فکری کرد و گفت:
بله، همین طور است، من در مقام دعا گفته بودم:
🔹پروردگارا اگر بناست، در جهان آخرت، مرا به خاطر ارتکاب گناهانم کیفر دهی،از تو می‌خواهم که در کیفر من تعجیل فرمایی و آن را در همین جهان قرار دهی....
رسول خدا فرمود:
ای مرد! چرا در حق خود چنین دعایی کردی؟!
🔹مگر چه می‌شد، از پروردگار هم سعادت دنیا و هم سعادت و نیکبختی سرای دیگر را خواستار می‌شدی و در نیایش خود این آیه را می‌خواندی:

📖(رَبَّنَا آتِنَا فِی‏الدُّنْیَا حَسَنَةً وَ فِی‏الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ) (بقره: 201)

خدایا دنیا و آخرت ما را آباد ساز و ما را از خسران و عذاب آتش مصون دار.

🔹مرد مبتلا دعا را خواند و صحیح و سالم گشت و با سلامتی بازیافته همراه ما از منزل خارج شد.

📚احتجاج، ص 223؛ بحار، ج 17، ص 293