حکایت امام حسن ع 1088

بسم الله الرحمن الرحیم 
 

شخصی از اهل شام ، به قصد حج یا مقصد دیگر به مدینه آمد . چشمش افتاد
به مردی که در کناری نشسته بود. توجهش جلب شد. پرسید: «این مرد کیست ؟»
گفته شد : «حسن بن علی بن ابیطالب است».
سوابق‏ تبلیغاتی عجیبی که در روحش رسوخ کرده بود، موجب شد که دیگر خشمش به جوش آید و قربة الی‏ الله آنچه می‏تواند دشنام نثار حسن بن علی بنماید . همینکه هر چه‏ خواست گفت و عقده دل خود را گشود، امام حسن بدون آنکه خشم بگیرد و
اظهار ناراحتی کند، نگاهی پر از مهر و عطوفت به او کرد، و پس از آنکه‏
چند آیه از قرآن -مبنی بر حسن خلق و عفو و اغماض- قرائت کرد به او
فرمود: «ما برای هر نوع خدمت و کمک به تو
آماده‏ایم».
آنگاه از او پرسید: «آیا از اهل شامی؟» جواب داد: "آری". فرمود: «من با این خلق و خوی سابقه دارم و سر چشمه آن را می‏دانم».
پس از آن فرمود: "تو در شهر ما غریبی، اگر احتیاجی داری حاضریم به‏
تو کمک دهیم، حاضریم در خانه خود از تو پذیرایی کنیم. حاضریم تو را
بپوشانیم، حاضریم به تو پول بدهیم».
مرد شامی که منتظر بود با عکس العمل شدیدی برخورد کند  و هرگز گمان‏ نمی‏کرد با یک همچو گذشت و اغماضی روبرو شود، چنان منقلب شد که گفت: «آرزو داشتم در آن وقت زمین شکافته می‏شد و من به زمین فرو می‏رفتم، و این چنین نشناخته و نسنجیده گستاخی نمی‏کردم. تا آن ساعت برای من، در
همه روی زمین کسی از حسن و پدرش مبغوضتر نبود، و از آن ساعت بر عکس‏، کسی نزد من از او و پدرش محبوبتر نیست».

#نفثة_المصدور_محدث_قمی_ص٤