غربت امام ع 973

بسم الله الرحمن الرحیم 

غربت امام عصر عجل الله فرجه🥀

🔴‌قدرناشناسی نسبت به «علم مصبوب» 

◀️ما فهمیده ایم که امام علیه السلام «علم مصبوب» است، ولی وقتی دنبال کسب علم می‌رویم، آیا گوشه ی نظری به ایشان می‌افکنیم و با این که از هر کسی غیر از ایشان طلب علم می‌کنیم؟! 

◀️آیا احادیث اهل بیت علیهم السلام را در علوم دینی به اندازه کتب فلسفی و کلامی دارای اعتبار می‌دانیم؟! 

◀️آیا امام صادق علیه السلام در بیان اعتقادات عمیق اسلامی، درحد مقامی که طلاب علوم دینی یا دانشجویان رشته‌های علوم انسانی برای فلان فیلسوف یا عارف قائل می‌باشند، جایگاهی دارند؟ 

◀️آیا در مقام فهم دقایق و ظرایف علوم اهل بیت علیهم السلام (خصوصاًدر امور اساسی و اعتقادی مانند مبدأ و معاد) آن دقت نظرهایی که در کلمات غیر معصومین صورت می‌پذیرد، انجام می‌شود؟! 

◀️آیا در فهم و تفسیر قرآن، به سخنان اهل بیت علیهم السلام – به عنوان تنها کسانی که علم قرآن به طور کامل در سینه ایشان است – اهمیت و بهای لازم داده می‌شود؟! می‌بینیم که در محافل و مجالس علمی دینی، احادیث ائمه اطهار علیهم السلام با عناوین و برچسبهای مختلف، مردود و مهجور می‌گردد. 

◀️حداکثر شأن علمی که بعضاً – نه کلاً – برای ایشان قائل می‌شوند، محدود به فقه اصطلاحی و بیان احکام عملی است – در حالی که سخنان متکلمان مسیحی و یهودی و حتی غیر اهل کتاب، به عنوان دستاوردهای عمیق دینی در برخی مجامع حوزوی علمی و دانشگاهی مطرح می‌گردد و در ترجمه کتابهای آنها با استقبال فراوانی از ناحیه دانشجویان علوم دینی مواجه می‌شود. اینجا به غربت ائمه اطهار علیهم السلام بیشتر متنبه می‌گردیم. 

◀️اگر قرار بود به عده ای از علماء در طول دوران تاریخ کم توجهی شده، آنها قدر ناشناخته و غریب بمانند، آیا مردم بهتر از این می‌توانستند عمل کنند؟! 

◀️خوب است به قضاوت بنشینیم که نحوه برخورد با فرمایش‌های ائمه علیهم السلام چگونه است؟! 

◀️به محض این که کلامی از امام معصوم علیهم السلام مطرح می‌شود که مخالف با مذاق فکر رایج و معمول است، در درجه اول، انتساب آن سخن به امام علیه السلام را زیر سؤال می‌برند، بعد در موضوع آن به انحاء مختلف تشکیک می‌کنند، مانند این که سخن گفتن در آن موضوع خاص، در شأن امام علیه السلام هست یا خیر! 

◀️در مرحله بعد، اگر قولی از امام علیه السلام هنوز مورد توجه باقی مانده باشد، آن را خلاف ظاهر و بلکه مخالف صریح آن معنا می‌کنند و استفاده از معنای ظاهری آن را در شأن عوام الناس می‌دانند. این چیزی است که با کمال تأسف در بسیاری از محافل علمی دینی خصوصاً دانشگاهی وجود دارد.

🌾‌امامِ از یاد رفته 

◀️فراموش شدن قلبی و زیارتی امام عصر علیه السلام 

💠معنای دوم غریب 

🔷گاهی «غریب» به کسی گفته می‌شود که از یاد فته است، یعنی آن چنان که شایسته اوست، از او یاد نمی شود. این معنا از غربت در مقابل «ذکر» است که گاهی قلب و گاه، زبانی است. 

🔷البته ذکر «زبانی» برخاسته از ذکر «قلبی» است. وقتی قلب کسی مملو از یاد منعِم شود، ذکر او نیز بر زبانش جاری می‌گردد. 

🔷بنابراین غربت به معنای دوم، می‌تواند ناشی از فراموش شدن قلبی یا زبانی باشد. 

🔷اگر ولی نعمت از نظر قلبی مورد بی توجهی قرار گیرد و یاد او از دلها محو شود، در حقیقت شکر قلبی نسبت به او انجام نپذیرفته است و از همین جهت غریب می‌باشد، چون در دل، «از یاد رفته» است. 

🔷از طرفی اگر معرفت قلبی بر زبان جاری نگردد، در انجام وظیفه ی شکر زبانی کوتاهی شده است و از این جهت هم می‌توان او را «غریب» دانست، زیرا چنان که باید و شاید، از او یاد نمی شود و عملاً «از یاد رفته» زبانی است. 

🔷ذکر زبانی (یاد کردن به زبان) برخاسته از معرفت و ذکر قلب است، اما خود، زمینه معرفت و ذکر قلبی را در کسانی فراهم می‌سازد که از شناخت منعم محروم هستند. 

🔷اگر کسانی که با ولیِّ خود آشنا هستند، وظیفه خود را در انجام شکر زبانی نسبت به او به طور شایسته انجام دهند، کم کم دیگران هم که شناخت درستی از منعم خویش ندارند، به لطف الهی اهل معرفت می‌شوند. 

🔷همین معرفت، زمینه یاد کردن قلبی و زبانی را در آنان نیز فراهم می‌آورد.