امام زمان عج 975

بسم الله الرحمن الرحیم 

غربت حضرت ولی عصر عجل الله فرجه🥀

🔴فراموشی فراگیر 

🔶امام عصر علیه السلام از دلها و زبانها فراموش شده اند و این مسئله حتی در مورد اقلیت شیعیان نیز صادق است. 

🔴پدر و مادر از یاد رفته 

🔶برای ملموس تر شدن این واقعیت تلخ، یکی از روشن ترین اوصاف امام علیه السلام را تذکر می‌دهیم تا هر کس خود به داوری بپردازد. 

🔶در مباحث حلقه‌های پیشین اشاره شد که امام رضا علیه السلام در وصف امام معصوم فرموده اند: 
الامام الوالد الشفیق و الامام البرة بالولد الصغیر.امام (در مهربانی مانند) پدر دلسوز و مادر نیکوکار به بچه کوچک است. 

🔶حال ببینیم مؤمنانی که امام زمان خود را به این وصف می‌شناسد، 
آیا ذکر و یاد مناسب با این وصف را دارند؟ 

🔶فرض کنید پدر مهربان و یا مادر فداکاری هستید که فرزندان آنها به هر دلیل نمی توانند مستقیماً با ایشان ارتباط داشته باشند و نسبت به آنها غایب هستند. مثلاً مسافرت رفته، یا گرفتار زندان شده، یا به هر دلیلی از دسترس ایشان خارج می‌باشند. 

🔶در این صورت آنها چقدر از این پدر و مادر به سفر رفته و یا در بند خویش یاد می‌کنند، خصوصاً اگر والدین خیلی دلسوز و فداکار بوده، فرزندان هم با وفا باشند، واقعاً در زمانی که پدر و مادر غایب هستند، آنها را از یاد نمی برند و جای خالی آنها را هر لحظه حس می‌کنند. 

🔶هر قدر که این دوری و جدایی طولانی شود، ندیدن پدر و مادر برای فرزندان، طبیعی و عادی نمی شود، بلکه در هر مناسبت تلخ یا شیرین و در هر اجتماع خانوادگی، بیش از هر کس به یاد آنها هستند. عکس آنها را در گوشه و کنار خانه قرار می‌دهند، همواره وجود پدر و مادر خویش را به دیگران گوشزد کرده، متذکر می‌شوند که آنها به سفر رفته اند، ولی بالاخره «می آیند». هر کس هم که به طریقی با آنها ارتباط برقرار کند، ابتدا از احوال پدر و مادر غایب آنها جویا م شود و سپس آنها را با عبارات مختلف تسلی می‌بخشد. 

🔶فرزندان نیز، هر بار با یکدیگر تماس داشته باشند، در هر برخوردی درباره درد هجران خود سخن می‌گویند، پیش از هر کلام و بیش از هر چیز، از پدر و مادر خود صحبت می‌کنند و از یکدیگر می‌پرسند که آیا نامه ای دریافت نکره اید؟! تماس تلفنی نداشته اید؟ حالشان چطور است؟ فلان خبر ناگوار و یا خوشحال کننده وقتی به آنها رسید، چه حالی داشتند؟ 

🔶خلاصه، به هر مناسبت و بهانه ای، یاد قلبی خویش را به صورتهای گوناگون به زبان می‌آورند. هر کدام از آنها آرزو می‌کنند که بتوانند حداقل صدای پدر و مادر خویش را بشنوند، اگر تماس تلفنی برقرار شود، هر یک از اعضاء خانواده در شنیدن صدای آنها از دیگری سبقت می‌گیرند. حتی اگر بفهمند که آنها کاملاً سالم هستند، باز هم راضی نمی شوند و می‌خواهند که آنها را ببینند و یا لااقل صدایشان را بشنوند و.... 

🔶گاهی مجلس سرور و خانوادگی برگزار می‌شود، مثلاً روز عیدی فرا می‌رسد و یا جشن عروسی پیش می‌آید و... وقتی همه دور هم گرد آمده اند، غیبت آن عزیزان در این مجلس شادی، ناراحتی آنها را افزوده، دائماً با دل و زبان، متذکر یاد پدر و مادر شده، این سخنان را به زبان می‌آورند، اگر پدر بود...! اگر مادر بود...! 

🔶اگر پدر و مادرشان گرفتار باشند، لازم نیست کسی به آنها بگوید که برایشان دعا کنید. فرزندان، به طور طبیعی از هیچ کاری برای رهایی والدین خود مضایقه ندارند. در انجام انواع دعاها و توسلات کوتاهی نمی کنند، اگر بشنوند که عمل یا نذری در رفع گرفتاری آنها اثر دارد، فوراً به انجام آن اهتمام می‌ورزند، هر کاری را که احتمال اثر داشته باشد، انجام می‌دهند و در دعا و خواستن حوائج، آنها را بر خویش مقدم می‌دارند. 

🔶بی خبر ماندن از وضعیت پدر و مادر، برای فرزندان سخت و دردناک است. اگر مدتی نامه ای دریافت نکرده ا تماس تلفنی نداشته باشند، رنج و ناراحتی زیادی متحمل می‌شوند و... این وضعیت فرزندان مهربان در مقابل والدین دلسوز و فداکارشان است. 

🔶حال ببینیم آن چه در این مثال بیان شد، چقدر بر حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف – که امام زمان ما هستند – تطبیق می‌کند و سپس وضعیت مؤمنان را نسبت به ایشان بسنجیم. 

🔶آیا ایشان پدر مهربان و دلسوزی برای شیعیان و دوستدار انسان نیستند؟! آیا ایشان به اندازه یک پدر خوب و دوست داشتنی و یک مادر نیکوکار نسبت به فرزند کوچکش، به دوستان خود لطف و محبت ندارند؟ آیا ایشان گرفتار و در بند زندان غیبت نیستند؟! آیا از خبرهای ناراحت کننده ما آگاهی ندارند؟! ایشان با آگاهی از این خبرها، چه حالی پیدا می‌کنند؟! 
 

‌🔶واقعیت این است که همه ما فرزندان کوچک – و اغلب ناسپاس – امام علیه السلام هستیم که در هر لحظه و هر حالت – آسانی یا سختی، شادی یا غم، غنا یا فقر، و در هر آن، و هر دم – به دستگیری و رسیدگی ایشان نیاز داریم. 

🔶اما چقدر مانند یک فرزند با وفا با ایشان برخورد کرده ایم؟ چند درصد از مؤمنان – همان گونه که به پدر و مادر خویش توجه می‌کنند – با حضرت بقیة الله علیه السلام ارتباط قلبی دارند؟ 

🔶چقدر جای خالی امام زمان علیه السلام برای ما مشهود است؟ چند بار پیش آمده که از عمق دل بگوییم: اگر مولای ما حاضر بود، چنین و چنان می‌شد؟ درخوشی‌ها و ناخوشی‌های خود، چقدر به یاد ایشان بوده ایم؟ آیا از بی خبری نسبت به ایشان هیچ احساس ناراحتی کرده ایم؟ خدای ناکرده امر غیبت برای ما عادی نشده است؟ آیا برای ما واقعاً سخت است که با همه نشست و برخاست داشته باشیم و در هر محفلی شرکت کنیم، ولی جمال زیبای 
ایشان را نبینیم؟! چند در صد از شیعیان، این فراز دعای ندبه را از اعماق دل خود زمزمه می‌کنند. 

🔶عزیز علی ان اری الخلق و لا تری، و لا اسمع لک حسیساً و لا نجوی. برای من سخت است که همه را ببینم، ولی شما دیده نشوی، و هیچ صدا و نجوایی از شما نشنوم.