کلام امیرالمومنین علی ع 216

بسم الله الرحمن الرحیم 

و قَالَ (علیه السلام) فِی صِفَةِ الْمُؤْمِنِ: الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ، أَوْسَعُ شَیْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَیْءٍ نَفْساً، یَکْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ یَشْنَأُ السُّمْعَةَ، طَوِیلٌ غَمُّهُ، بَعِیدٌ هَمُّهُ، کَثِیرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ، شَکُورٌ، صَبُورٌ، مَغْمُورٌ بِفِکْرَتِهِ، ضَنِینٌ بِخَلَّتِهِ، سَهْلُ الْخَلِیقَةِ، لَیِّنُ الْعَرِیکَةِ، نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

▪️ترجمه: در صفت مؤمن چنین فرمود: مؤمن را شادمانى در چهره است و اندوه در دل حوصله اش از همه بیش است و نفسش از همه خوارتر. برترى جویى را خوش ندارد و از خودنمایى بیزار است.

▪️اندوهش بسیار و همتش بلند و خاموشیش دراز و وقتش مشغول است. مؤمن صبور و شکرگزار است، همواره در اندیشه است و در اظهار نیاز امساک کند. نرمخوى و نرم رفتار است. نفسش از صخره سخت تر است، در عین حال، خود را از بردگان کمتر مى گیرد.