سخنانی گهربار
بسم الله الرحمن الرحیم
ای کاش زودتر رسیده بودم...
✍️مردی که به قصد یادگیری علم سفر می کرد وارد شهری شد و نشان نزدیک ترین مسجد را گرفت و به آنجا رفت. عده ای در مسجد نشسته بودند و یک سخنران برای آنان سخنرانی می کرد. مرد به گوشه ای رفت و کوله اش را گذاشت و نشست. مرد کوله اش را باز کرد و خواست کمی نان بخورد اما با خود گفت :
غذا خوردن دیر نمی شود اما ممکن است نکته ای را بگوید و من آن را از دست بدهم، پس در جمع مُستمعین نشست...
🔸سخنران گفت :
نکته آخرم را یادتان باشد،،
بر طولانی بودن رابطه ها با هیچ کسی تکیه نکنید چون حتی دوستی های طولانی هم ممکن است روزی به دشمنی تبدیل شود...
🔹و دیگر آنکه، اگر در جمعی حاضر شدید برای حفظ بزرگی و احترامتان کم سخن گویید و زود مجلس را ترک کنید...
🔹و یادتان باشد آبرو چیزی است که نمیتوان بر آن قیمت گذاشت پس مراقب حفظ آن برای خود و دیگران باشید...
🔸مرد مسافر گفت :
سؤالی دارم و در ادامه گفت :
به نظر شما چطور میتوان انسان ها را شناخت؟؟
سخنران پاسخ داد :
🔹جوابش خیلی طولانی است اما همین قدر بگویم که؛
کسی که قبل از شناخت تو، در حقّت کوتاهی کند را سرزنش مکن و یادت باشد،
🔸حرف کسانی که زیاد قسم میخورند را باور نکن...
مرد، با اینکه از دیر رسیدن به مجلس ناراحت بود اما خوشحال از اینکه مطالب آخر را از دست نداده، و با خود گفت باید همین نکات را در زندگی ام به کار ببرم...
📚کشکول شیخ بهایی
