شهید بی سر

بسم الله الرحمن الرحیم 

 در اوان کودکی پدر را از دست می‌دهد و مادر فداکار، وی و سه برادر بزرگترش را با یتیمی بزرگ می‌کند.

 رضا نوجوان است که جنگ شروع می‌شود. او وارد سپاه شده و با رضایت مادر، راهی جبهه می‌شود تا سهمی در جهاد در راه خدا داشته باشد.

  در جبهه، در یگان رزمی  فعالیت داشته  و مراحل مسئولیت را تا رده فرماندهی گردان طی می‌کند. در زمستان 62 و در عملیات خیبر، بر اثر بمباران شیمیایی دشمن بعثی به شدت آسیب می‌بیند.

  پس از مداوای نسبی، بار دیگر با تنی مجروح، به جبهه‌ها باز می‌گردد و یک سال بعد (زمستان 63  - در عملیات بدر) در گرماگرم نبرد با دشمن بعثی، سرِ این سردار شجاع از تن جدا گردیده و آسمانی می شود.

 

  ایمان، اخلاق، شب‌زنده‌داری و غیرت و شجاعت مثال زدنی او در میادین نبرد، زبانزد خاص و عام بود.

 همواره لبخند بر چهره‌اش نمایان بود و برخورداری از اخلاق و صفات پسندیده، وی را محبوب همگان کرده بود

 محمد رضا اسدی هنگام شهادت، 20 ساله بود. 
 وی در وصیت‌نامۀ خود به نکاتی اشاره می‌کند که حکایت از روح بلند و عرفانی او داشته و برای همه، بویژه جوانان امروز  آموزنده است:
 
 به این دنیا دل نبستم و چیزی هم در این دنیا ندارم. 

  طبق فرموده حضرت علی(ع) ، غفلت و حُب دنیا، سر منشأ تمام گناهان و خطاهاست.

  راضی نیستم کسی در شهادت من لباس سیاه عزا بپوشند و بر مرگ من بگریید؛ زیرا :

▪️  اگر شهید شدم، زنده‌ام . زنده‌تر از تمام زنده‌ها !!

  دوستان و خویشان من خوشحال باشید؛ زیرا از زندان طبیعت، خلاص شده، به سوی مطلوب خود می‌روم و عمر جاودان می‌یابم.

  دوست دارم در شب شهادتم، مجلس جشن و سرور بر پا کنید؛ زیرا که من به وصال خود رسیده‌ام.

  این را هم بگویم که شفاعت من در روز قیامت، به کسی که برای اسلام خدمت نکند و در راه و خط امام نباشد، نمی‌رسد . . .