امام زمان عج 955
بسم الله الرحمن الرحیم
«لَیْتَ شِعْرِی، أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِک النَّوَى، بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّک أَوْ ثَرَى، أَ بِرَضْوَى أَمْ غَیْرِهَا أَمْ ذِی طُوًى»
اجمالا، با دنیایی تمنّا، به امام خود عرض می‌کنیم:
«ای کاش نشانی تو را داشتم! و اگر نشانی تو تغییر کرده، کاش آن را هم می‌دانستم. ای کاش باخبر بودم که در کدام سرزمینی؟!»
به ما توصیه شده است که هر جمعه از نشانى امام زمان عجّل‌الله‌فرجه سراغ بگیریم؛یعنى غریبه نیستیم. در حریم حضرت دوست، خودى محسوب مى‌شویم و مانند فرزندى که درپی نشانى از پدر خود باشد، از این پى‌جویى منع نمى‌شویم.
هر یک از ما این قابلیت را داریم که از آدرس امام خود آگاه باشیم.
اگر این قابلیتِ بالقوه، بالفعل نشده و به ظهور نرسیده، به جهت کوتاهى ما و ظلمى است که به خود روا داشتیم.
اگر نشانىِ امام خود را نداریم به این جهت است که به حضرت توجه نداشته‌ایم، با همۀ وجود او را طلب نکرده‌ایم و در جستجویش نبوده‌ایم!
گر گدا کاهل بوَد،تقصیر صاحبخانه چیست؟
حضرت ولى عصر عجّل‌الله‌فرجه، به خانۀ محبان و منتظران خود گام مى‌نهد. هر خانه‌اى پر از نور و معنویت است، از برکت قدم او و به جهت عنایت اوست.
بالاتر از این، حضرت به مشاهد مشرفه قدم مى‌گذارد و به زیارت اجداد طیبین و طاهرینش مى‌رود.
جا دارد هر زمان توفیق زیارت نصیب‌مان مى‌شود، سراغ امام عصر را بگیریم و در جستجوی قدمگاه مولایمان باشیم.
کاش در مسیری گام برمیداشتم که در ان مسیر رزق من معرفت همراه زیارت امام عزیزم نصیبم میشد
کاش با تمام وجودم این باور را در گفتار و کردار و انتخابهایم قرار میدادم که افکار من است که کردار مرا رقم میزند و کردار من است که مسیر راه و رفیق راه را مشخص میکند لذا مسیری را انتخاب میکردم که زیارت ولی نعمتم را درک میکردم
اقا جانم که جانم فدایت شود
کاش میشد ملازم درگاهت می‌شدم تا شب و روز با دغدغه‌هایی که بر زندگی‌ات سایه افکنده، آشنا می‌شدم. تو را از نزدیک می‌دیدم که چگونه با آن دغدغه‌هایت آب می‌شوی و چگونه برایشان دست و پا می‌زنی.
آقا! دغدغه‌های تو بوی خدا می‌دهد و دست و پازدن‌هایت برای آنها جهاد فی سبیل الله است و من برای رها شدن از ظلمتی که گرفتارش هستم، چقدر نیاز دارم به این جهاد فی سبیل الله .
