امیرالمومنین علی ع 213

بسم الله الرحمن الرحیم 

 امیرالمؤمنین پس از ضربت خوردن  با صورت به زمین افتاد ....

 🔰 ترجمه: بحار الأنوار به نقل از لوط بن یحیى، از اساتید روایتش: 
چون امام علیه السلام ضربت را حس کرد، ننالید، صبر کرد و به‏ حساب خدا و اجر او گذاشت و به رو افتاد، و در حالى که کسى نزد او نبود، می‏گفت:

 🔰«بِسم اللّه وباللّهِ وَعلى ملّةِ رسولِ اللّه!». 
 سپس فریاد کشید: «ابن ملجم، مرا کُشت. به خداى کعبه، این ملعونِ یهودى‏ زاده مرا کُشت. اى مردم! ابن ملجم از دستتان نگریزد ...».

 🔰چون مردم صداى ضجّه را شنیدند، هر که در مسجد بود، به سمت او دوید. همه میچرخیدند و از شدّت و وحشت فاجعه، نمی‏دانستند کجا می ‏روند. 

 🔰دور على علیه السلام را گرفتند، در حالى که سرش را با پارچه می‏بست و خون بر صورت و محاسنش جارى بود و محاسنش به خونش رنگین شده بود و می ‏فرمود:

 🔰«این، همان است که خدا و پیامبرش وعده داده بودند، و خدا و رسولْ راست گفتند ...».

 🔰مردم وارد مسجد جامع کوفه شدند. امام حسن علیه السلام را دیدند که سر پدرش بر دامن اوست، خون‏ها را شسته و جاى ضربت را بسته؛ ولى همچنان از آن خون بیرون می ‏زند و رنگ چهره ‏اش هرچه بیشتر سفید متمایل به زرد می ‏شود، با گوشه چشم به آسمان می ‏نگرد و زبانش به تسبیح خدا و توحید او گویاست و می گوید:

 🔰«از تو می ‏خواهم، اى خداى بلند مرتبه برتر!».امام حسن علیه السلام سر او را بر دامن گرفت. دید که از هوش رفته است.
در آن لحظه به شدّت گریست و شروع کرد به بوسیدن چهره و بین دو چشم و جایگاه سجده پدرش. 
قطراتى از اشک دیدگانش بر صورت امیرمؤمنان چکید. دیدگان را گشود و او را گریان دید. 

 🔰فرمود: «پسرم! این گریه چیست؟ پسرم! از این روز به بعد، بر پدرت نگران نباش. اینک این جدّت محمّد مصطفى است و اینها خدیجه و فاطمه و حوریان بهشتی ‏اند که همه حلقه زده و منتظر قدوم پدرت هستند.

 🔰 راحت و آسوده باش و چشمت روشن باد! دست از گریه بدار که صداى ناله فرشتگان به آسمان بلند است. 
فرزندم! بر پدرت بی تابى می ‏کنى، در حالى که فردا پس از من مسموم و مظلوم، کشته خواهى شد و برادرت همین ‏گونه با شمشیر کشته خواهد شد و به جدّ و پدر و مادرتان مى‏ پیوندید؟».

 📚 بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام، علامه محمد باقر مجلسی؛ج 42 ص 281.