سخنی زیبا 721

بسم الله الرحمن الرحیم 

معبودا! من ناتوانی بیش نبودم که مرا تو قوی ساختی، پس تو را شکر می‌گویم.

پروردگارا! من کجا و درک وجود قدسی تو کجا؟ من خاکی بیش نبودم که تو بر من منت نهادی و هم‌کلامی خود و عبادت آستان قدسی‌ات را نصیبم کردی، پس شکر تو را بر خود واجب می‌دانم. پروردگارا! تو را سپاس می‌گویم که مِهر مرا بر جان مادرم انداختی تا مرا لحظه‌ای از خود دور نکند و مرا پرورش دهد که اگر تو نبودی این مِهر نبود و من هم نبودم. 

خالقا! من گمراهی بیش نبودم که تو دست هدایت مرا گرفتی، با تمام وجود تو را شکر می‌گویم. خدایا! این شکر را از تکه خاکی که خودت احسان نموده و انسان‌اش کردی به فضل خود پذیرا باش که تو از شکر من بی‌نیاز و من به شکر و ثناگویی تو نیازمندم، باشد که بتوانم با این شکر اندکم، اندکی از شرم سنگین نعمت‌های تو رها شوم.