شهید علیرضا ناهیدی

بسم الله الرحمن الرحیم 

ناهیدی فعالیت‌های مذهبی خود را در سال ۱۳۵۷،شروع می‌کند. و به‌طور جدی پیام‌ها و اعلامیه‌های حضرت امام را به مردم می‌رساند و در روزهای سخت انقلاب به کمک‌رسانی مردم می‌شتابد.

حضور نیروهای نخبه در سخت ترین شرایط جبهه راهگشا بود. وقتی نخبگی با ایمان و اعتقاد درمی آمیخت ماحصلش تفکری ناب می شد که امثال شهید علیرضا ناهیدی را به تاریخ معرفی می کرد. شهید ناهیدی کسی بود که هوش بالایش را با ایمان درآمیخت و به شخصیتی منحصربه فرد در دفاع مقدس تبدیل شد. ویژگی های اخلاقی او سبب شد تا انسان های بزرگ و وارسته ای مثل حاج محمد ابراهیم همت لب به تمجید از او بگشایند.

تیزهوشی علیرضا از همان روز های کودکی خودش را نشان داد. در دوران تحصیل در رشته ریاضی فوق العاده درخشان و بااستعداد ظاهر شد. هر چند در درس های دیگر هم خوب بود ولی استعداد و علاقه زیادی به درس ریاضی داشت.

شهید یوسف کابلی، دوست و همرزم شهید ناهیدی هوش سرشار ایشان را چنین توصیف می کند: «مغز او در ریاضی عجیب بود. یک روز با هم نشسته بودیم که علیرضا یک مسئله ریاضی داد و گفت: حل کن. من که سال چهارم مهندسی در دانشگاه بودم تا عصر نتوانستم آن را حل کنم. عصر خودش آمد و در عرض چند لحظه آن را حل کرد.»

 علیرضا هر کتابی که در مورد فرضیه های انیشتین و نظراتش بود چند بار خوانده بود و شب ها تا ساعت یک و دو نیمه شب با من درباره مسائل علمی بحث می کرد. او بین معلمین و هم شاگردی هایش به مغز متفکر معروف بود.

دوران دبیرستان شهید با روز های پرتلاطم انقلاب مصادف شد. وی در تابستان سال ۱۳۵۹ پس از اخذ دیپلم از مدرسه خوارزمی، دوره تعلیمات جنگی را در پادگان امام حسین (ع) فرا گرفت. سپس به آموختن فنون کاراته پرداخت و راهی جبهه شد. ناهیدی در ابعاد مختلف از جمله رزمی، مذهبی، اخلاقی، تربیتی و امور ابتکاری در حد یک استاد بود. 

وقتی درگیری در کردستان بالا گرفت، به عضویت سپاه درآمد تا در لباس پاسداری نقشش را در ایجاد امنیت در کردستان ایفا کند. یک سال بعد جنگ تحمیلی از راه رسید و شهید ناهیدی را راهی جبهه کرد.

توانایی هایش از دید فرماندهان دور نماند و در سال ۱۳۶۰ از سوی فرمانده تیپ ۲۷ محمدرسول الله (ص)، علیرضا ناهیدی به فرماندهی یگان توپخانه و ادوات ذوالفقار منصوب شد و با استفاده از توپ های غنیمت گرفته شده از سپاه چهارم عراق، واحد توپخانه سپاه را راه اندازی کرد.

چندین بار در جریان عملیات ها مجروح شد ولی هیچ کدام از جانبازی ها او را در مسیر خدمت و جهاد دلسرد نکرد. هر بار پرقدرت تر برمی گشت و به کمک جبهه ها می شتافت. 
شهید ابراهیم همت، درباره ویژگی های اخلاقی شهید ناهیدی می گوید: خدا گواه است که این بچه حزب اللهی یکی از مفاخر اسلام بود. بیش از سه سال در جبهه حضور داشت. وقتی آمده بود به سپاه مریوان، نه بسیجی بود، نه پاسدار، یک دست لباس سرباز پوشیده بود. در این سه سال با همین یکدست لباس زندگی کرد، همان را می شست و می پوشید. یک جفت کفش هم داشت که کف آن ساییده شده بود. یک ریال حقوق دریافت نکرد. 
پولی را هم که پدر و مادرش به او می دادند با بچه ها می گذاشتند روی هم تا  وسایل برای توپخانه بخرند. در کردستان اول از خمپاره ۶۰ شروع کرد بعد رفت سراغ ۸۰، بعد آمد توپخانه ۱۰۵ و... همه این مهارت ها را یاد گرفت و بعد آمد روی موشک. موشک را تا آن موقع هیچ کس نمی توانست استفاده کند. انسان بسیار عجیبی بود.

ناهیدی در مجموع ۲۹ ماه در جبهه ها، حضوری عاشقانه و پر تلاش داشت و در این مدت، کار ها و نقش آفرینی های زیادی از خود نشان داد. شهید ناهیدی عاشقانه وارد مبارزه و جهاد شد و خالصانه و پر افتخار نیز از میدان جهاد، پلی به سوی بهشت زد و به چشم بر هم زدنی به سدره المنت های عشق رسید.

شهید قبل از انجام آخرین عملیاتش، لباس فرم نویی را پوشید و با تمام وجود به عبادت پرداخت. دست هایش را رو به سوی خدا بلند کرد و با حالتی عاشقانه، معشوق را صدا زد. ندایی در درونش می گفت که شاید این آخرین عملیات باشد و دیگر جمع همرزمانش را نخواهد دید. 
شهید ناهیدی در ۲۷ بهمن ماه ۱۳۶۱ در جبهه فکه بر اثر اصابت ترکش خمپاره ۶۰ مجروح شد و سرانجام چند روز بعد در روز یکم اسفندماه به فیض شهادت نائل آمد.