ذکر روضه حسین ع
بسم الله الرحمن الرحیم
فلسفه ذکر مصیبت امام حسین(ع) و اهلبیت علیهم السلام از دیدگاه شهید مطهری🔹
🔹من هیچ وقت اصرار ندارم که در هر سخنرانى لزوماً ذکر مصیبت کنم.
اگر سخن رسید به جایى که ببینم ذکر مصیبت کردن، به خودم تحمیل کردن است و باید از جایى به جاى دیگر بروم، نمى گویم.
🔸ولى اکثر، خصوصاً در ایام مصیبت، و لو بطور اشاره هم شده است ذکر مصیبت مى کنم.
🔹جوانى از من پرسید که آیا این کار ضرورتى یا حسنى دارد یا نه؟
اگر بناست مکتب امام حسین علیه السلام احیا بشود، آیا ذکر مصیبت امام حسین هم ضرورتى دارد؟
🔸گفتم بله، دستورى است که ائمه اطهار به ما داده اند و این دستور فلسفه اى دارد و آن اینکه :
هر مکتبى اگر چاشنیى از عاطفه نداشته باشد و صرفاً مکتب و فلسفه و فکر باشد، آنقدرها در روحها نفوذ ندارد و شانس بقا ندارد،
🔹ولى اگر یک مکتب چاشنی از عاطفه داشته باشد، این عاطفه به آن حرارت مى دهد. معنا و فلسفه یک مکتب، آن مکتب را روشن مى کند، به آن مکتب منطق مى دهد، آن مکتب را منطقى مى کند.
🔸بدون شک مکتب امام حسین منطق و فلسفه دارد، درس است و باید آموخت.
🔹اما اگر ما دائماً این مکتب را صرفاً به صورت یک مکتب فکرى بازگو کنیم حرارت و جوشش گرفته مى شود و اساساً کهنه مى گردد.
🔸این نظر، بسیار نظر بزرگ و عمیقانه اى بوده است، یک دوراندیشى فوق العاده عجیب و معصومانه اى بوده است که گفته اند براى همیشه این چاشنى را از دست ندهید؛
🔹چاشنى عاطفه، ذکر مصیبت حسین بن على علیه السلام یا امیر المؤمنین یا امام حسن یا ائمه دیگر و یا حضرت زهرا (سلام اللَّه علیها).
🔹 این چاشنى عاطفه را ما حفظ و نگهدارى کنیم🔹
📙مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج۱۶ ،ص۵۷
