سقایت هاشمیان ع

بسم الله الرحمن الرحیم

هیچ بخششی چون سیراب ساختن دیگران، پرده از لطف و احسان انسان برنمی دارد، و در شریعت مقدس اسلام، نیز سقایت از شریفترین دستورات دین محسوب گشته است، رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرمایند:

«أفضل الأعمال عندالله ابراد الکبد الحری من بهیمة و غیرها».( دارالسلام، ج 3، ص 162)

برترین اعمال نزد خداوند، خنک ساختن جگر سوزان است، خواه حیوان باشد یا غیر حیوان.

 

سقا بودن و آب رساندن، در خاندان هاشمیان تازگى ندارد،

1-ابتدا عبدالمطلب سقایت زائران خانه خدا را برعهده داشت،

2-و بعد از این بزرگمرد، ابوطالب منصب سقایت حاجیان را در اختیار گرفت که وی را ساقی حاجیان نام نهادند

3-اما امیرالمۆمنین علی علیه السلام بیشتر از پدر بزرگوارش از این صفت کریمانه بهره مند بود، و چه بسیار مواردی از سقایت حضرتش که دیگران یارای انجام آن را نیافتند. از جمله در جنگ بدر که مسلمین به کمبود آب دچار شده و تشنگی بدانان روی آور گشته بود و از امتثال امر رسول خدا صلی الله علیه و آله برای تهیه آب، به سبب ترس از قریش سرپیچی می نمودند، مولای متقیان بر اساس غیرت عظیم و کرم سرشار خود، دعوت حضرتش را لبیک گفت و در چاه سرازیر شد و با آوردن آب مسلمین را سیراب ساخت

دیگر، شیوه فراموش نشدنی آن حضرت در جنگ صفین است؛ آن هنگام که معاویه با سپاهش بر سر رود فرات رسید و از استفاده ی لشکر امیرالمۆمنین علیه السلام از آب، ممانعت به عمل آورد تا آنجا که تشنگی یاران امام را داشت از پای درمی آورد؛

امام به سپاه خود فرمود: شمشیرها را از خون سیراب سازید تا از آب سیراب شوید. سپس حضرت به لشکر دستور داد که به یکباره بر سپاه شام حمله برند. این حمله با پیروزی پایان یافت و سپاه امیرالمۆمنین علیه السلام بر فرات تسلط یافت. اما صاحب نفس قدسیه که جامع تمامی فضائل و کمالات است، شیوه ی دشمن را پیشه نساخت و مقابله ی به مثل نکرد و به بهانه ی سیاست جنگ، بر خود نپسندید که آنان را در تنگنا بگذارد، و لشکریان را دستور داد که مانع سپاه معاویه برای استفاده از آب نشوند

4-همچنین یکی از برترین مورد سقایت را توسط حضرت سیدالشهداء علیه السلام می توان مشاهده نمود و آن هنگامی است که امام علیه السلام را با سپاه حر، در راه کوفه ملاقات می نماید، و علیرغم اینکه او مأمور بود تا راه را بر حضرتش ببندد و از حرکت امام جلوگیری به عمل آورد، حضرت دستور دادند مشکهای آب را در مقابلشان گذارند و آنان - و حتی اسبهایشان - را سیراب سازند. در اینجا سالار شهیدان خوب می دانست که با سقایت این سپاه هزار نفری و مرکبهایشان، به مضیقه و سختی خواهد افتاد و آینده ی وخامتباری در انتظارشان است،

5-اما در مورد ابوالفضل علیه السلام گمان من آن است که در امر سقایت، گوی سبقت را از همگان ربوده است.

بر خلاف آنچه برخى مقتل نویسان نوشته و آب آوردن عباس علیه السلام در کربلا را یک بار دانسته اند، او چندین بار براى تشنگان خیمه گاه اباعبدالله علیه السلام آب آورد.

--به عنوان نمونه، زمانى که ابن زیاد به عمر سعد نامه نوشت که به من خبر رسیده است امام حسین علیه السلام حفر چاه مى کند اینک امام حسین علیه السلام را از آب منع کن

7-امام حسین علیه السلام حضرت عباس علیه السلام سپهسالار کربلا را طلبید و بیست سوار و سى تن پیاده ملازم رکاب آن حضرت کرد تا از شریعه آب آورند.

اصحاب امام حسین علیه السلام نیمى به جنگ پرداختند، و نیمى مشکهاى خود را از آب پر کردند. در این جنگ از لشگر دشمن ، جمعى مقتول و مطروح افتادند و گروهى خسته و مجروح گشتند، ولى از اصحاب امام حسین علیه السلام کسى را آسیبى نرسید.

8-عباس سلام الله علیه ظهر عاشورا قدم در شریعه نهاد و علیرغم تشنگی شدید خود، تقدم بر امام و طفلان منتظر نورزید و جرعه ای از آب ننوشید. در اینجاست که همراه با ایمانی که به یقین رسیده و محبتی که به کرم و احسان پیوسته، مشک را از آب پر می سازد و روانه خیام حرم می شود،