سخن زیبا 497

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی چهارشمع درخانه ای تاریک روشن بودند
اولین آنها که ایمان بود گفت:
دراین دور و زمانه مردم دیگر چندان ایمان ندارند و با گفتن این جمله خاموش شد.

شمع دومی که بخشش بود،گفت:دراین زمانه مردم دیگر به هـــم کمک نمی کنند و بخشش ازیاد مردم رفته و او هم خاموش شد.

شمع سوم که زندگی بود،گفت:
مردم ،دیگر به زندگی هم ایمان ندارند و با گفتن آن خاموش شد.درهمین هنگام پسرکی وارد اتاق شد و شمع چهارم رابرداشت و سه شمع دیگر را روشن کرد.

سه شمع دیگر از چهارمین شمع پرسیدند تو چه هستی؟
گفت:من امیدم.وقتی انسانها همه درهارابه روی خود بسته می بینند من تمام چراغهای راهشان را روشن می کنم تا به راه زندگی خودادامه دهند.

آرزو دارم ،خداوند هرگز از تو چشم بر ندارد،و شعله شمع امیدت همواره روشن بماند.