امیرالمومنین علی ع 151

بسم الله الرحمن الرحیم

دلتنگی امام علی (ع) از یاد یاران

امام علی (ع) در بخشی از خطبه 182 کتاب شریف نهج البلاغه، در آخرین روزهای عمر خود، به یاد یاران شهید خود می فرماید:

"آن دسته از برادرانی که در جنگ صفین خونشان ریخته شد، هیچ زیانی نکردند. گرچه امروز نیستند تا خوراکشان غم و غصه و نوشیدنی آنها خونابه دل باشد.
به خدا سوگند آنها خدا را ملاقات کردند که پاداش آنها را داد و پس از دوران ترس آنها را در سرای امن خود جایگزین کرد."

امام سپس با کلامی غم و جانکاه، با حسرت از یاران صدیق خود یاد می کند و می فرماید:
"کجا هستند برادران من که به راه حق رفتند و با حق درگذشتند؟
کجاست عمار؟
و کجاست پسر تیهان؟
و کجاست ذی شهادتین؟
و کجایند همانند آنان از برادرانشان که پیمان جانبازی بستند و سرهایشان را برای ستمگران فرستادند؟"

سپس در این هنگام امام علی (ع) به محاسن خود دست کشیدند و زمانی طولانی گریستند و بعد فرمودند:

"دریغا از برادرانم که قرآن خواندند و بر اساس آن قضاوت کردند.
در واجبات الهی اندیشه کرده و آنها را به پا داشتند.
سنت های الهی را پذیرفته و به رهبر خود اطمینان داشته و از او پیروی کردند."

سپس امام با صدایی بلند می فرماید:
"جهاد جهاد. بندگان خدا من امروز لشکر آماده می کنم کسی که می خواهد  به سوی خدا رود همراه ما خارج شود."

بعد از این سخنان امام علی (ع) سپاهیان را منظم کرد و می خواست برای مقابله با شامیان به صفین حرکت کند که ابن ملجم ملعون بر امام ضربت وارد کرد و امیرالمومنین علی (ع) که برای امت رسول خدا (ص) خون دل های فراوان خورده بود، غریبانه به یاران شهیدش پیوست