شهید باکری 41
بسم الله الرحمن الرحیم
اسماعیل بعدها شنید وقتی خبر شهادت حمید را به مهـدی دادنـد، او لحظـه ای
سکوت کرد و بعد زیر لب »انا الله و انا الیـه راجعـون« گفـت. معـاون حمیـد، پشـت
بیسیم به مهدی گفته بود که میخواهند بروند حمید را بیاورند. مهـدی گفتـه بـود:
»حمید و دیگر شهدا؟«
ـ امکانش نیست دیگران را بیاوریم. حمید را میآوریم.
ـ یا همه شهدا را بیاورید یا هیچ کدام. حمید با دیگر شهدا باشد، بهتر است.
حمید در جزیره ماند؛ نگینی در میان حلقة شهیدان عاشورا.
دستی بر شانه اسماعیل سنگینی کرد. سر از زانو برداشت. مهدی کنارش نشست
و گفت: »گریه نکن اسماعیل. مگر چه شده؟«
گریه اسماعیل شدت گرفت. مهدی گفت: »االله بندهسی، من مـیدانـم کـه شـما
مراعات حال مرا میکنید؛ ولی هر کدام از شما برای من مثل حمید هسـتید و بـوی
او را میدهید. حمید، سرباز اسلام بود. دعا کن من هم مثـل او سـرباز خـوبی بـرای
اسلام و ایران باشم«.
اسماعیل، سر بر شانه مهدی گذاشت و بو کشید؛ انگار که مهدی بوی گُـل یـاس
میداد
