امیرالمومنین علی ع 96

بسم الله الرحمن الرحیم

ما ساخت و تربیت یافتة مستقیم پروردگار ومردم تربیت شدة ما هستند».
ابن ابی الحدید در ذیل آن مینویسد: این سخن بزرگ و برترین سخن است و معنایش سرآمد معانی و ساخته و پرداختة خداوندگاری که خدایش صانع اوست و منزلتش را رفیع وسرآمد مصنوعات نمود.
حضرت میفرماید: «احدی از انسانها بر ما نعمت نداد تنها خداست که بر ما نعمت داده است. بین ما و بین او واسطه ای درکار نیست. دیگران به وسیلة ما تربیت شده اند و ما واسطة بین خدا و آنان هستیم و این مقام بلندی است. ظاهرش این است که شنیدی و باطنش آن است که آنان بندگان خدا هستند و مردم بندة آنان.
و از سوی دیگر صاحب این مفاخر عظیم را میبینیم که ازخوف خدا چون مارگزیده به خود میپیچد!
و آنگونه که بعضی از یارانش [ضرار پسر ضمره ضبابی] او را توصیف کرده: دارای چشمی گریانان و متفکّر بود. وقتی با خود خلوت میکرد به محاسبة نفس میپرداخت و میگفت: «آه از کمی زاد و توشه و دوری راه و کمی انس علی را با نعمتهای فناپذیر و لذّتهای زودگذر چ کار؟»

و میفرمود: «بدان که امام شما از دنیای خود به دو پارة تن پوش و از خوردنیهایش به دو قرص نان بسنده کرده است. به خدا قسم! از دنیایتان شمش طلایی و از غنایمش ثروتی نیندوخته ام و حتّی این پیراهنی را که  پوشیده ام تن پوش دیگری فراهم نکرده ام.»