کربلایی شدن 12
بسم الله الرحمن الرحیم
کربلا؛
نردبانی است، از قعرِ دَرَک تا عَرشِ برین برای صعود و نزول بشر در زمین ...
آری؛ خداوند کربلا را قرارگاه صعود و نزول آدمیت کرد در زمین، تا هر آن کس که بر عهد خود استوار باشد و بر مدار تسلیم بودن در صراط مستقیم عمل کند تا بالاترین مراتب عرش برین بر اساس استعداد و خلوص و جوهره اش صعود کند...
و هر آن کس که دست در دست شیطان گذارد و با او هم قسم شود در مبارزه با آل الله، تا نهایت عمق چاه دَرَک نزول میکند...
و حسین ( ع ) محور شد برای این صعود و نزول بشر، تا دستگیری کند از مومنین حتی به بهای قطره اشکی در رسای عزای عاشورائیان، و در قعر افکند حتی به جسارت مُفَرّح شدن از تعطیلی مجلس عزای حسین ( ع )...
کربلا؛
لطف معشوقانه است؛ از جانب معشوق مطلق جهان برای عنایات خاص به عاشقان حقیقی
آری؛ لطفی معشوقانه، که پروردگار در کربلا، در میانه انگشتانِ حبیبش برای مریدان و عاشقان حقیقی اش عیان نمود و آنان را واله و شیدای پَر کشیدن از نشئه زمین و رسیدن به ماوای آسمانی کرد...
و تنها عاشقانش میدانند که آن الطاف خفیه اما عیان شده در کربلا چه لذتی به جان انسان میدهد و چگونه مست پرواز میکند آدم زمینی را در عمق اعظم مصائب...
تا نیاد آن سفر کرده و ذوالفقارش را از نیام بر نکشد و منتقم خون عاشقانِ کربلا نشود، دوباره الطافِ خفیهِ کربلا عیان نمیشود ....
