شهید ولی الله چراغچی (1)

بسم الله الرحمن الرحیم
اگر گفتید مرگ بر آمریکا و به خدا توکل کردید، امداد غیبی به یاری شما میآید
او مصداق بارز این فرموده امیرالمؤمنین (ع) بود که فرمودند: «أَعِرِ اَللَّهَ جُمْجُمَتَک» او با اخلاص
سر خود را به محضر حضرت باریتعالی پیشکش کرده بود و این را در عمل به اثبات رساند.
اکبر زنده دل از همرزمان شهید ولی الله چراغچی :
اولین آشنایی من با شهید عالی مقام و ولایی، شهید چراغچی از زمانی آغاز شد که برای آموزش پاسداری به سعدآباد تهران رفتم. دوران آموزشی را در آنجا دیدیم و چون از پاسداران اولیه بودیم برای اینکه آبدیده تر بشویم آموزشهای سنگینی را برای ما در نظر گرفته بودند. آقا ولی در اوقات فراغت در طول آموزش، فردی بود که در  آسایشگاه با همه شوخی میکرد و میخندید و خیلی انرژی داشت. در حین آموزش هم برای اجرای هر یک از تمرینات با فرمان مسئول آموزش، نفر اول بود که باقدرت و مهارت و بدون اینکه دچار مشکلی بشود و به دلیل برخورداری از آمادگی جسمانی بالا، آنها را با سرعت انجام میداد. به هرحال دوران آموزش را طی کردیم. بعد از گذراندن دوره آموزش همه بچه های مشهد برای زیارت به قم رفتیم و ازآنجا به مشهد برگشتیم. با بازگشت ما از قم، ما را تقسیم کردند و به عنوان مربی نظامی، محل خدمت من، آقا ولی و آقای قاآنی (فرمانده فعلی نیروی قدس سپاه) پادگان " سر دادور "شد. در آن مقطع مربی نظامی، هم مربی تاکتیک هم مربی سلاح و هم مربی عقیدتی بود.
زنده دل در بخش دیگری از خاطراتش از دینداری و برخورداری از اخلاق نیکوی شهید چراغچی خاطراتی را بازگو کرد و افزود: بعضی مواقع در ساعات بیکاری میرفتم سر کلاس ولی الله می نشستم چون آرام و دوست داشتنی بود.
او همیشه قبل از شروع کلاس هایش دعای فرج را قرائت میکرد و جملات این دعا را جمله جمله و بریده بریده و با تأمل میخواند. همیشه برای من سؤال بود که چرا دعا را اینطور میخواند؟ دقت که کردم دیدم اول با تمام وجود معنای هر عبارت دعا را فهمیده و درک میکند بعد آن را به زبان جاری میکند. آنجا بود که متوجه شدم من عقب هستم و او به مرتبه ای از معرفت رسیده است که دستیابی به آن ساده نیست. و از آن زمان عشق من به ایشان زیاد شد. دوران مربیگری را با هم در همین پادگان " سر دادور "گذراندیم