شهید تهرانی
دوشنبه, ۵ مهر ۱۴۰۰، ۰۹:۴۱ ق.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
بــه اطرافیانــش بســیارمحبت میکــرد. بــه مــن خیلــی محبــت داشــت. شــاید بــاور نکنیــد،
امامیآمــد مــن را میبوییــد و میبوســید؛ مثــل کســی کــه گلــی را بــو میکنــد، مــن را میبوییــد.
میگفـت همـهی افتخـار مـن ایـن اسـت کـه مـادری فـداکار مثـل تـو دارم. بـه مـن میگفـت هـر
چیــزی کــه لازم داری و میخواهــی بــه مــن بگــو و چــرا بــه بچههــای دیگــرت میگویــی؟ بگــذار
ایـن اجـر بـه مـن برسـد. مـن ذرهای ناراحتـی از ایـن پسـرم نـدارم. ماننـد یـک پسـر هجـده سـاله،
شــیرینزبان و خنــدان بــود
