امام خامنه ای (475)
بسم الله الرحمن الرحیم
در بازماندگان کشتگان کربلا علیّ‌بن الحسین (علیه‌السّلام) هست که در شام، در مرکز قدرت یزید و زیر گوش تخت حکومت یزید و بر روی همان منبری که یزید میرود و ادّعای جانشینی پیغمبر میکند و سر مردم را کلاه میگذارد، و بین مردم شامی که چهل سال است زیر یوغ این خاندان دارند زندگی میکنند و هیچ نمیفهمند، از اسلام هیچ نمیدانند، در میان این جمعیّت و در میان این حصار پولادین جهل که معاویه و قبل از او برادرش یزیدبن ابی‌سفیان به‌وجود آوردند و دنبالش را هم یزیدبن معاویه گرفته، و در میان تیغها و تیرها و نیزه‌ها و کلاه‌خودها و جوشنها و دلهای دژخیم سنگ‌تر از سنگ، امام سجّاد، یک آدم تنها، یک جوان داغدار، ظاهراً یک شکست‌خورده، بر منبر میرود و حقایق را میگوید و اولویّت خودش را برای همین مقام تثبیت میکند و اسلام را به یاد مردم می‌آورد و فضلیت‌ها را در ذهن مردم بیدار میکند.
یزید اینها را دید، فهمید که اشتباه کرده است؛ ماجرای نبوّت ختم نشد، دنباله‌ی علی (علیه السلام) هنوز در دنیا هست؛ اینجا یزید این را احساس کرد، فهمید.
📚 همرزمان حسین علیه السلام، گفتار پنجم، صفحه ۱۳۷.
