امام خامنه ای (460)

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 در حرکتهای معنوی، عاطفه سهم و جای خود را دارد.

نه عاطفه جای استدلال را میگیرد و نه استدلال میتواند به جای عواطف بنشیند.

حادثه عاشورا، در ذات و طبیعت خود، یک دریاىِ خروشانِ عواطفِ صادق است.

یک انسان والا، پاک، منوّر و بدون ذرّه‌ای شائبه تردید در شخصیت ملکوتىِ والای او، برای هدفی که همه منصفین عالم در صحّتِ آن، که مبتنی بر نجات جامعه از چنگ ظلم و جور و عدوان است، متّفقند، حرکت شگرفش را آغاز میکند و میگوید: «ایها النّاس! انّ رسول اللَّه، صلّیاللَّه‌علیه‌وآله، قال: من رأی سلطاناً جائراً...» بحث سرِ این است.

امام حسین علیه‌السّلام، فلسفه حرکت خود را مقابله با جور قرار میدهد: «یعمل فی عباداللَّه بالاثم والعدوان.» بحث بر سرِ مقدّسترین هدفهاست که همه منصفین عالم آن را قبول دارند.

چنان انسانی، در راه چنین هدفی، دشوارترین مبارزه را تحمّل میکند.

۱۳۷۳/۰۳/۱۷