سخن زیبا (286)

بسم الله الرحمن الرحیم

روزی عقاب به خورشید گفت
چرا بی دریغ به هر بیغوله و خرابه ای می تابی؟
تو فقط باید بر بلندای کوه ها،بر روی برف ها و زیبایی ها بتابی...
خورشید دست عقاب را گرفت و او را پیش خود برد و از او خواست بگوید که به کجا بتابد و به کجا نتابد!
ناگهان عقاب از آن بالا دید که هیچ کس و هیچ چیز از این کره ی خاکی حتی دیده نمی شود!چه برسد به اینکه بتوان بیغوله ها را از زیبایی ها تشخیص داد...
از آن بالا هیچ فرقی بین اینها دیده نمی شود...
از آن بالا همه ی اینها هیچ اند...
هرچه پایین تر می آییم می توانیم
 تفاوت ها را ببینیم.
بگذار روحت همچو خورشید اهل
 نواحی بالایی شود که
جز مهر، نورزی
و جز عشق، نکاری
و تنها کاری که بتوانی کنی
انعکاس نور باشد...