سخن زیبا (229)

بسم الله الرحمن الرحیم

زمانی که کودکی می خندد ، باور دارد که تمام دنیا در حال خندیدن است ،

و زمانی که یک انسان ناتوان را خستگی از پای در می آورد ، گمان می برد که خستگی ، سراسر جهان را از پای درآورده است .

زمانی که جوی ابی رافتاده مورچه درون اب فکر میکند دنیا را سیل برداشته 
چرا ناامیدان ، دوست دارند که نا امیدی شان را لجوجانه تبلیغ کنند؟  
چرا سرخوردگان مایلند که سرخوردگی را یک اصل جهانی ازلی ابدی قلمداد کنند؟  
چرا پوچ گرایان ، خود را ، برای اثبات پوچ بودن جهانی که ما عاشقانه و شادمانه در آن می جنگیم ، پاره پاره می کنند؟  
چرا کینه ورزان که اینده نگری را از دست داده با کوری خود اتش به اتیه خود میزنند ؟
آیا همین که روشنفکران بخواهند بیماری شان به تن و روح دیگران سرایت کند ، دلیل بر رذالت بی حساب ایشان نیست؟  

چرا عده ای با رسیدن به لطفی کوچکی از طرف حق کم جنبه بازی در اورده طغیان میکنند ؟
من هرگز نمی گویم که در هیچ لحظه یی از این سفر دشوار ، گرفتار ناامیدی نباید شد . من می گویم:

نا امیدی یکی از حربه های شیطان است باید بدانیم شیطان رهایمان نمیکند پس
به امید بازگردیم . قبل از آن که ناامیدی ، نابودمان کند ...