سخن زیبا (228)

بسم الله الرحمن الرحیم

💎مطمئنم تقریبا همه می دانند که باید پنیر و ماست را گذاشت توی یخچال!
یا شیشه‌ی شربت را قبل از مصرف تکان داد.

ولی همیشه روی در پنیر و کاغذ روی شربت این نکات را می‌نویسند.
 برای اطمینان شاید. برای یادآوری...
برای آنها که اولین بار است پنیر می‌خرند شاید. فکر بدی نیست!
 چه اشکالی دارد؟! آنها که همیشه می‌دانستند و می‌دانند که نوشابه را باید خنک و تگری خورد اصلا جمله‌ی «خنک بنوشید» به چشمشان نمی‌آید.

ولی اگر بنده خدایی اولین برخوردش با بطری نوشابه باشد، این جمله‌ی کوتاه دو کلمه‌ای می‌تواند آینده‌ی رابطه‌ی او و این نوشیدنی را عوض کند.

میگویم کاش خدا هم یک اتیکت روی هرکداممان نصب می‌کرد و با حداقل کلمات وصفمان می‌کرد.
 شاید روابطمان با آدم‌های اطراف بهتر میشد. ساده و روشن...

چیزهایی شبیه
«اعصاب پرحرفی ندارد»
یا «در گرما بداخلاق می شود»
 «هرچیز را یکبار بهش بگو»
 «غیر قابل دوستی»
«طول می‌کشد تا یخ اش باز شود
 صبور باش».
دوری و دوستی
به او دروغ نگو
احترام تو در محترم شمرده او هست
و...

خب آنها که می‌شناختند آدم را به مرور زمان مثل تمام نوشته‌های روی بسته‌ها، دیگر به آن توجه نمی‌کردند و همانطور که کیسه‌های خرید را جابه جا کنند با چشم بسته هم پنیر و شیر را میگذارند توی یخچال...
و آدم‌های جدید حین برخورد با «بی احساس و غیرمنطقی» خیلی ساده راهشان را کج می‌کنند و وقتشان را صرف کسی می‌کنند که روی اتیکتش نوشته باشد «صمیمی و با معرفت» .