شهید حسن باقری (61)

بسم الله الرحمن الرحیم

طرف وقتی رسید که دفتر مخابرات بسته بود. حالش گرفته شد. با اخم و تخم نشست یک گوشه.

- چرا این قدر ناراحتی. چی شده؟

- او مدم تلفن بزنم. می‌بینی که بسته‌اس.

- خوب بیا بریم از دفتر فرماندهی تلفن کن.

- فرمانده‌ات دعوا نکنه. برات مشکل درست می شه‌ها.

- نه، تو بیا. هیچی نمی گه. دوستیم با هم.

می‌گفت: مسئول تدارکاتم. اگه نرم بچه‌ها کارشون لنگ می‌مونه.

- نگران نباش. می‌رسونمت....

تو چه کار می‌کنی این جا؟ اسمت چیه؟

- باقر. راننده‌ی فرمانده‌ام. بچه‌ی میدون خراسونم. اسم تو چیه؟ بچه‌ی کجایی؟

- مهدی. منم بچه‌ی هفده شهریورم.

پس بچه محلیم.

کلی حرف زدند، خندیدند. وقتی می‌خواست پیاده بشه، بهش گفت: اخوی، دعا کن ما هم شهید بشیم.