فن بیان در روایتگری (25)
بسم الله الرحمن الرحیم
سخن ، از دید کمی وکیفی، پیوسته درمعرض آفات وآسیب های گوناگون است....
به خاطر تاثیرات منفی براعتبار وشخصیت گوینده یا مخاطب ،،،،،
بی ارزش وگاهی ضد ارزش تلقی می گردد...
یکی ازاین آسیب ها، افراط وتفریط درسخن گفتن است....
اگر بیش ازحد نیاز سخن بگوئی،،،،،
آدمی پرحرف شناخته می شوی، وپرحرفی نشانه ی کم خردی است. ....
اما اگر سکوت بیش از حد معمول داشته باشی، اختلال محسوب می‌شود ،،،،،
بدلیل اینکه انسان، اجتماعی واهل نطق آفریده شده است، ..
حرف زدن مهمترین ابزاربرقراری ارتباط بشمار می‌رود.....
زبان مومن درپس قلب اوست ......
قلب منافق درپس زبان او ....
عمده وظیفه روای ، ارتباطات است، ارتباط با کلیه ذینفعان برنامه ،ارتباطی که به اتصال نسل حاضر با نسل دوران دفاع مقدس منجر می شود، ارتباطی که اگر نباشد ، روایتگری به عنوان یک سیستم، زنده نیست و نمی تواند به بقای خود ادامه دهد، تنفس یک موجود زنده که به عنوان علایم حیاتی اوتلقی می گردد، نوعی ارتباط آن موجود با محیط است ، به عبارتی نوعی بده- بستان با مخاطبش ، ولی از انجا که ارتباطات یک راوی با مخاطبش متعدد و گوناگون است شاید در نگاه سطحی اهمیت ارتباطات آن چنان حیاتی به نظر نرسد ، دلیل پیچیدگی و گستردگی ارتباطات به انواع و اشکال و تعداد آن برمیگردد
