شهید همت (147)

بسم الله الرحمن الرحیم

❇️همت رفت ولی مرام و مکتب او باقی ماند.
فرمانده لشگر نظامی پایتخت که در اوج تواضع و فروتنی بود.
واقعیت آن است که بین همت و بسیجی‌ها، به هیچوجه بحث فرمانده و نیروی تحت امر نبود. ابراهیم همت، برادری بزرگتر و به غایت مهربان برای بسیجی‌ها، سپاهی‌ها و کادر فرماندهی لشگر بود. اخلاق بسیار خوب، لبخند‌های همیشگی، چشمان نافذ و مهربان، رسیدگی‌های مداوم به بچه‌های لشگر و سایر خصوصیات و ویژگی‌های عالی ایشان، شخصیتی از این جوان شهرضا اصفهان ساخته بود که بچه‌های تهران، دیوانه‌وار دوستش داشتند.
یکی دیگر از ویژگی‌های شهید همت، دانایی و فهم سیاسی وی بود. در سخنرانی‌هایی که برای گردان‌ها و یا لشگر انجام می‌داد، صحبت‌های ایشان به دو بخش عبادی و سیاسی تقسیم می‌شد و انصافا در هر دو بخش، همت سخنران ورزیده‌ای بود. خاطرم هست، ایشان در سخنرانی خود در تابستان ۶۲ در اردوگاه قلاجه کرمانشاه، ارتباط میان عملیات‌های رزمندگان ایرانی در جنگ تحمیلی، با اقدامات و جلسات شورای امنیت سازمان ملل متحد را با مهارت یک استاد سیاسی باتجربه، تشریح کرد.
بنظرم، همت یک فرد نبود. او یک فرهنگ و یک مکتب بود و است. همانند مکتب حاج قاسم سلیمانی. مکتب شجاعت و غیرت ایرانی، بعلاوه اخلاق و رفتار نیکوی اسلامی و همراه با شناخت کامل از تحولات سیاسی و اجتماعی زمان خود.

حاجی قبل از ورود به میدان نبرد یک معلم تربیتی بود او قبل از اینکه به فکر تربیت دیگران باشد خود را تربیت کرده بود او حتی در میدان نبرد معلم اخلاق بود
به فرمانده هان تحت امرش میگفت حق بچه ها را بدهید تا از زیر سیم خاردار حق خود را نگیرند
میگفت توی اموزش ها عرق بریزید تا در عملیات خون نریزید
روح نازنینش شادتر از همیشه!