حکایت زیبا (298)

بسم الله الرحمن الرحیم

درویشی بود که در کوچه و محله می  رفت و می  خواند: «هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی.»

زنی حیله گر این درویش را دید و به آوازش گوش داد، سپس به خانه رفت و خمیر درست کرد و یک فطیر شیرین پخت و کمی زهر هم لای فطیر ریخت و آورد و به درویش داد و رفت به همسایه اش گفت:
من به این درویش ثابت میکنم حرفش اشتباه است.

از قضا زن یک پسر داشت که 7 سال بود گم شده بود، در بازگشتش به شهر به درویش برخورد، سلامی کرد و گفت: من از راه دور آمده  ام و گرسنه  ام.

درویش هم همان فطیر زهری را به او داد و گفت: «زنی برای ثواب این فطیر را برای من پخته، بگیر و بخور جوان!»

 پسر فطیر را خورد و حالش به هم خورد و به درویش گفت:
این چه بود، سوختم؟
درویش فوری رفت و زن را خبر کرد. زن دوان  دوان آمد و دید پسر خودش است! همانطور که توی سرش می زد و شیون می  کرد،
گفت: حقا که تو راست گفتی؛
هرچه کنی به خود کنی ؛
گر همه نیک و بد کنی.👏👏👏