امام زمان عج (146)
بسم الله الرحمن الرحیم
معرفت مهدوی
امام کهف حصین ماست و مثل پدر و مادری که به طور دائم،مستقیم و غیر مستقیم،دنبال فرزندشان هستند و از او جدا نمی شوند،پیوسته در پی ماست.
همیشه و در همه حال با مولایمان حرف بزنیم.چون او تنهاترین واسطه برای ما در رسیدن به خداست.
"من اَرادَ الله بَدَاَ بِکم"
هر که خدا را بخواهد،از شما و با شما آغاز می کند.
ما در زندگی خود می بینیم که هر وقت دستمان را به بزرگ ترها داده ایم،حتی اگر هم افتاده باشیم،آن ها ما را گرفته و بلند کرده اند.
بیاییم وجودمان را به دست پدر و علت وجودمان بدهیم و همیشه با او باشیم.
دست در دست او به خیابان برویم و خرید کنیم؛دست در دست او رانندگی کنیم؛دست در دست او به خواستگاری برویم و عروسی بگیریم و...
در همه چیز با عشق و یاد او باشیم؛منتها در وجود و جانمان،نه در زبان!
بزرگان فرموده اند که البته از سوی دیگر هم از خود غافل نشویم،همیشه روی خودمان کار کنیم و تزکیه ی نفس داشته باشیم.
مبادا شیطان القا کند که:"هر کاری خواستی انجام بده،آقایت دستت را می گیرد!"
این مطالب را به خود تلقین کنیم.اگر یادمان رفت،دوباره و دوباره تمرین کنیم؛آن قدر به نفسمان بگوییم تا برایمان ملکه شود.
آن وقت دیگر خودمان نیستیم و اینجاست که اتصال با حضرت برقرار می شود.
