امام زمان عج(100)

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا بقیه دالله عج

معرفت مهدوی

توجه و توسل و رجوع به ساحت مقدس امام عصر (عجل الله فرجه)

متأسفانه مشاهده می شود که برخی محبان اهل بیت(علیهم السلام) در توجهات و توسلات و نذر و نیازهای خویش، کم تر به وجود حضرت صاحب الزمان أرواحنافداه متوجه و کم تر به آن درگاه بلند متوسل می شوند.

اگر چه تمامی این بزرگواران نور واحدند،چون این روزگار دوران امامت حضرت مهدی أرواحنافداه است،توصیه ی خود بزرگواران معصومین است که ما به امام حی و حاضر در زمان خویش متوجه شویم و از ساحت او استمداد بطلبیم. آری، او امام زمان ماست و زمانه، زمانه ی امامت آن حضرت است.

با غیبت، هیچ یک از شؤون امامت تعطیل نشده است؛ تنها حضور آشکار امام را در صحنه ی گیتی نمی بینیم. هم چون پدران پاک نهادش همه ی کائنات و موجودات تحت فرمان اویند. سرنوشت بشریت از زیر دست با کفایت او می گذرد و دعاها و راز و نیازهای مردم به فرمان وی که حجة الله و خلیفة الله است به اجابت می رسد.

پس اگر در این دوران  که منصب امامت به آن وجود نازنین تعلق دارد، در گرفتاری ها و مشکلات، به ذوات مقدس معصومین علیهم السلام متوسل شویم، آن بزرگواران نهایتا حاجت ما را به فرزند منتظر خود که پیشوای زنده این روزگار است، ارجاع می دهند؛ چنان که مولا امیر مؤمنان  مرحوم مقدس اردبیلی را (در وقتی که اشکالات علمی خود را به کنار تربت پاک شاه ولایت آورده بود) به امام زمان ارواحنا فداه توجه داده فرمودند:"به مسجد کوفه برو و سؤال های خود را از امام زمان خویش بپرس."

علامه ی فاضل مرحوم مامقانی می گوید:"در صحن مسجدالحرام، در عالم خواب خدمت پیامبر (ص) مشرف شدم. پس از نماز، به حضور ایشان شتافته عرض ادب و اظهار حاجت کردم. فرمودند: (مامقانی! دوران من گذشته است. امروز دوران فرزندم مهدی أرواحنافداه است! حاجتت را آن جا ببر .)

در گزارش دیگری، یکی از شیعیان حکایت می کند:" سید مقدسی که در همسایگی ما بود شبی خواب دیده بود که پیامبر اکرم (ص) و حضرت رضا (ع) و حضرت حجت ارواحنافداء به خانه ی او وارد شده اند. سید احتراما به پا ایستاده بود تا پیامبر خدای نشستند و آن دو امام نیز در خدمت رسول اکرم به پا ایستاده ماندند. بعد حضرت رضا به خاتم انبیا از روس ها شکایت کردند که:

"شیعیان ما از دست این خرس شمال در فشار و سختی اند. تدبیری بفرمایید." آن حضرت فرموده بودند:"چون امروز مدیر دنیا حجة بن الحسن است. شکایت به او برید."

نتیجه آن که توجه و توسل به سایر ائمه اطهار  نمی تواند توجیه گر بی اعتنایی به امام زمان ارواحنافداه باشد و وظیفه ی ما را در برابر پیشوای مهربانی که حی و ناظر است ساقط نمی کند. باید نام و یاد امام زمان ارواحنافداه را فریاد کرد. تنها به هنگام سوگند خوردن به یاد او نیفتیم؛ آقا همیشه در دسترس است. قدر این بزرگ ترین نعمت الهی را بدانیم. از ارتباط با او غافل نشویم.

گفتیم که آن حضرت منشی ندارد. بی هیچ واسطه، بدون وقت و هم آهنگی قبلی، هر کجا و هر وقت که او را صدا بزنیم، کریمانه نگاه مهربانش را به ما معطوف می دارد. دیدیم که از پدر مهربان تر از مادر دلسوزتر، از برادر نزدیک تر و از هر دوست و آشنایی صمیمی تر است، با تمام ضعف ها و نقایص ما، باز هم دوستمان دارد. وقتی  دشمنان او به یمن و برکتش روزی می خورند و ادامه حیات می دهند، هیهات که محبان و شیعیان خویش را واگذارد!