امام زمان عج(99)
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا بقیه عج
معرفت مهدوی💐
بیاییم کمی به زندگی روزمره ی خود دقیق شویم...
به راستی روزی چند روایت از ائمه طاهرین را مورد دقت قرار میدهیم؟
️هر روز ساعت ها به مطالعه ی روزنامه ها و مجلات و دیدن فیلم های سینمایی، سریال های پلیسی، برنامه های طنز - که گاه مملو از صحنه های گناه و اختلاط محرم و نامحرم است- می پردازیم و آنان که اهل ادب و فرهنگ اند اشعار فلان شاعر و عارف و شوریده را مرور میکنند و در ابیات آن تدبر و تعمق می کنند؛ اما دریغ از خواندن یک روایت!
این در حالی است که کلام معصوم نور است و فرمان معصوم موجب رشد و کمال معنوی میگردد و حدیث امام قلبها و جانها را زنده می کند.
بسیاری از بزرگان شیعه برای سهولت مراجعه ی مردم به آثار اهل بیت کتاب های متعددی به زبان فارسی تألیف کرده اند و امروزه ترجمه ی بسیاری از آثار اعتقادی و روایی شیعه در دسترس همگان قرار دارد. حیف نیست عمر و وقت گرانمایه ی خویش را صرف گفتارهای افراد عادی کنیم و از سخنان پیشوایان نور بی بهره باشیم؟
اگر امام عصر تنها کشتی نجات در طوفان های هلاکت بار آخر الزمان است، آیا به هنگام روی آوردن سختی ها، شبیخون فتنه ها و هجمه های بی امان ابلیس و سپاه بی شمارش، چشم امید مان به آن سفینه ی نجات دوخته می شود؟
آیا توجه و نگاهمان به آن وجود مقدس معطوف هست؟
البته هیچ کس هم چون کسی که در حال غرق شدن است و در میان امواج خروشان دریا دست و پای مرگ می زند، قدر و قیمت کشتی نجات را نمی داند. بیاییم این نعمت والا را قدر بشناسیم.
متأسفانه اکثر ما حضور سفینه ی نجات را از یاد برده ایم؛ او را فراموش کرده ایم؛ چشمانمان در جست و جوی دیدار او نیست؛ مرغ جانمان برای زیارت جمالش پر نمیکشد؛ به هر تخته پاره ای به امید نجات چنگ می زنیم؛ ولی از تمسک به این کشتی نجات ابا داریم... در حالی که امام عصر اینک تنها (پناهگاه محکم) و یگانه «فریادرس زمان» است و از کسانی که او را بطلبند دستگیری می کند. ما متأسفانه در توجه و توسل به آن جناب کوتاهی می ورزیم.
گر گدا کاهل بود،
تقصیر صاحب خانه چیست؟
آری، پیوند دائمی با آن محبوب دلها نجات بخش ما در لحظه لحظه ی زندگانی است و ثمره ی این پیوند توجه دائمی ما به آن حضرت است و تا این پیوند باقی است، زندگی و دین داری ما معنادار و مصون از آفات و خطرات خواهد بود.
بیاییم مضطر امام زمان ارواحنافداه شویم. در شبانه روز دقایقی را برای خلوت با او خالی کنیم؛قطب نمای زندگی مان قطب عالم امکان را نشان دهد؛دل را با قلب عالم هستی پیوند بزنیم؛بگذاریم خون با نوای یا مهدی در رگ هایمان بدود و ضربان قلب ما العجل یا بقیة الله بگوید.
هر چند یک بار،فقط محض خود آن حضرت،و نه برای حاجت های خویش، ندبه کنیم.یادمان نرود که او صاحب زمان و امان زمین است. خود را صاحب خانه ندانیم که او علاوه بر زمان، صاحب مکان نیز هست. یادمان نرود که زندگانی به دور از او مردگی و مرگ بدون معرفت او مرگ جاهلی است. همه ی اوقات زندگی را با یاد او زنده و جاودانه کنیم.
برای سلامتی امام زمان ارواحنافداه صدقه دهیم؛ روزه بگیریم؛ قربانی کنیم... در نثار هر صلواتی، با ذکر «و عجل فرجهم» تعجیل فرجش را بخواهیم و با نفرین «أهلک أعداءهم» از دشمنانش بیزاری بجوییم؛ بی تاب زیارتش باشیم و برای آمدنش لحظه شماری کنیم.
اگر همیشه در حوائج و دردهایمان به آن آستان مقدس متوسل می شویم، در خوشی هامان نیز به یاد او باشیم. از امام زمان برای خود خرج نکنیم؛ مال و جان و آبروی خود را برای حضرت او هزینه کنیم که در واقع هزینه نیست؛ سرمایه گذاری جاودانه ی آخرتی است.
چنان چشم به راهش باشیم که دیگران از ماعطر انتظار را استشمام کنند. خانواده ی خویش را بیمه صاحب الزمان می کنیم. فرزندانمان را مهدی و مهدیه نام نهیم. یقین بدانیم (امام زمان شناسی) و برقراری پیوند معنوی و قلبی با آن امام همام از کلاس زبان و کامپیوتر برای آنها ضروری تر است.
گاه تنها و تنها برای خود آن حضرت به جمکران برویم. نه... در قلبمان جمکرانی احداث کنیم، خانه هامان را با یاد حضرتش، مهدیه کنیم. فاصله و حجاب میان ما و امام زمان ارواحنا فداه ، فاصله ی مکانی نیست.
از داستان سید ابن طاووس و سید بحر العلوم گرفته تا سرگذشت سید کریم پینه دوز، پیر مرد قفل ساز، ابوراجح حمامی، استاد جعفر نعل بند و یولی، دختر چینی حجت را بر همگان تمام می کند. مهم این است که رفتار ما مورد رضای امام عصر باشد.
چه می شود اگر گوش به زنگ فرج باشیم؟ زنگ خانه هامان آوای با مهدی سر دهد؟ در مدارس زنگ انتظار را به صدا در آوریم ؟ نه در قنوت که در رکوع و سجود نیز برای فرج دعا کنیم؟ صبح ها با دعای عهد در لشکر صاحب الزمان أرواحنافداه اعلام حضور کنیم؟ صبح جمعه، آماده و مترصد شنیدن خبر ظهور آن ولی دوران باشیم؟
