امام زمان عج (17)
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا صاحب الزمان عج
«اللَّهُمَّ اسْلُک بِنَا عَلَى یدَیهِ مِنْهَاجَ الْهُدَى»
«خدایا! ما را در راه هدایت، بر دو دست اماممان سلوک بده»
اگر ما در آغوش محبّت بزرگی قرار بگیریم، دائم با او سیر کنیم و او ما را به سمت هر هدف و مقصدی ببرد، نه راه را گم می‌کنیم و نه از سلوکمان خسته می‌شویم.
از خدای سبحان طلب می‌کنیم سالکمان کند، ولی خودمان طیّ طریق نکنیم، می‌خواهیم در آغوش پرمهر امام زمان عج سیر الی الله داشته باشیم، تا به اوج کرامت و عزت برسیم، می‌خواهیم در آغوش وجود مقدسی قرار گیریم که دارای همه کمالات انسانی است، تا در کمال انقطاع از خلق به سوی خالق برویم.
امام رضا علیه‌السلام به ما می‌آموزند زمانی که از خدای متعال درخواست می‌کنیم تا در آغوش معرفتی کل الکمال قرار گیریم، باید چتر دعایمان گسترده باشد، و تنها برای خود طلب نکنیم.
اگر یک نفر هم از قافله جا بماند، موجب اذیت دیگران می‌شود.
از نتایج معرفة الامام
«اللَّهُمَّ اسْلُک بِنَا عَلَى یدَیهِ مِنْهَاجَ الْهُدَى» از این عبارت دعا، چند نکته برداشت می‌شود:
معرفة الامام باید مایه حرکت باشد نه توقف، باید مایه کمال باشد نه اقامت در نقائص، «اسْلُک بِنَا» «سلوکمان بده»
با شناخت امام علیه‌السلام به این حقیقت واقف می‌شویم که مصدر تمام حرکات مثبت زندگیمان خدای سبحان است، و واسطه فیض حضرت ولی عصر عجل‌الله‌تعالی‌فرجه.
هر عملکرد ارزشمندی که انجام می‌دهیم به این علت است که در آغوش حضرت جای گرفته‌ایم. «اللَّهُمَّ اسْلُک بِنَا عَلَى یدَیهِ» بنابراین از دیگران توقع سپاسگزاری و قدردانی نداریم؛ هر کس هم بخواهد از ما تقدیر و تشکر کند، می‌گوئیم برای بزرگتر و ولی نعمتم دعا کن که همه لطف‌ها از ناحیه اوست.
