امام خمینی(61)

بسم الله الرحمن الرحیم

سیره امام

دکتر سید هبة‌الدین برقعی

‏‏41ـ‏‏ من دو بار در جماران توفیق زیارت حضرت امام را بدست آوردم.‏‎ ‎‏اولین بار که پس از ورود به منزل امام به اتاق به اصطلاح انتظار راهنمایی‏‎ ‎‏شدم، آن را خالی از هرگونه تزئینات و در نهایت سادگی یافتم و پس از آن به‏‎ ‎‏حضور حضرت امام رسیدم.‏

‏‏ ملاقات با امام در اتاقی کوچک با یک فرش بسیار معمولی و یک مبل ساده‏‎ ‎‏انجام گرفت. در مسیر بازگشت در هر دو بار امام اصرار داشتند که حتماً‏‎ ‎‏حق ویزیت من پرداخته شود و این سفارش در کنار سادگی وضع زندگی،‏‎ ‎‏بی تکلفی، فروتنی و وقار امام که در همان دقایق اول مشخص می شد، حالت‏‎ ‎‏رضای خاطر بسیار بالایی را در ملاقات کننده ایجاد می کرد.‏

دکتر محمود بروجردی

‏‏42ـ‏‏ یک وقت صحبت این شده بود که دستنوشته های امام باید سالهای‏ سال بماند. چرا که واقعاً سند سعادت این ملت مسلمان و این نظام اسلامی‏‎ ‎‏است. کاغذهای شیمیایی معمولاً زود از بین می روند از این رو قرار گذاشتیم‏‎ ‎‏که کاغذهای دست ساز ژاپنی تهیه کنیم. با آقای مهندس حجّت (رئیس وقت‏‎ ‎‏سازمان میراث فرهنگی) برای تهیۀ این کاغذها صحبت شد. ولی آقای‏‎ ‎‏انصاری گفتند: امام که روی کاغذ سفید چیزی مرقوم نمی فرمایند. باید ما‏‎ ‎‏چیزی بنویسیم و بدهیم خدمت ایشان، که ایشان در حاشیۀ آن بنویسند.‏‎ ‎‏جالب است برایتان بگویم که بعضی ازاشعارحضرت امام که منتشر شده، در‎‏حاشیۀ بعضی از روزنامه ها نوشته شده است.‏

‏‏43ـ‏‏ حضرت امام، بر مبنای تعهد و بنا به اعتقاد اسلامی، کوشش می کردند‏‎ ‎‏همان را عمل کنند که می فرمودند. مثلاً اگر وقت وضو گرفتن به یکی از‏‎ ‎‏اعضای خانواده، تذکر می دادند که آب را بیش از حد مصرف نکنید، این عمل‏‎ ‎‏را خودشان نیز دقیقاً انجام می دادند. روزی یکی از دوستان پسرم به او گفته‏‎ ‎‏بود که برای تبرک و تیمن، مقداری از چکیدۀ آب وضوی حضرت امام را به او‏‎ ‎‏بدهد تا به عنوان شفا به بیماری بدهند. پسرم به شوخی به من گفت که: پدر!‏‎ ‎‏یک شیشه از چکیدۀ آب وضوی حضرت امام تهیه کرده ام. من واقعاً تعجب‏‎ ‎‏کردم. برای اینکه بارها دیده بودم که وقتی حضرت امام وضو می گیرند،‏‎ ‎‏آن قدر آب روی دستشان می ریزند که از دست پایین نریزد. گفتم: چه کار‏‎ ‎‏کردی؟ گفت: یک کاسه گذاشتم زیر دست امام، که چکیدۀ آب وضو آنجا‏‎ ‎‏بریزد. بعد آن آب را ریختم داخل یک شیشۀ کوچک دارو. ملاحظه بفرمایید‏‎ ‎‏وقتی که می گفتند آب نباید هدر برود، خودشان دقیقاً انجام می دادند و‏‎ ‎‏الگویی برای دیگران بودند. ‏

حجت الاسلام والمسلمین مسیح بروجردی

‏‏44ـ ‏‏روزی خدمت حضرت امام بودم، فرمودند: این چراغ را روشن کن،‏‎ ‎‏آن یکی را که روشن است خاموش کن. چون می خواستند مطالعه کنند، لازم‏‎ ‎‏بود چراغ پرنورتر روشن شود و در این صورت روشن ماندن چراغ کم نور‏‎ ‎‏ضرورت نداشت و از دید امام اسراف و اتلاف نعمت های الهی بود که آن‏‎ ‎‏بزرگوار به شدت از آن پرهیز داشتند و حتی برای یک لحظه روشن بودن‏‎ ‎‏اضافی چراغی را هم تحمل نمی کردند.‏