امام خمینی(59)

آیت اللّه سیدعبدالمجید ایروانی

‏‏35ـ‏‏ حضرت امام خمینی (ره) در تشویق اهل علم و محصلان علوم دینی‏ به فرا گرفتن فقه و اصول و دستیابی به درکی عالی، شیوه های مختلفی را‏‎ ‎‏انتخاب می کردند. گاهی اگر کسی به بطالت و سستی ایام خود را می گذرانید،‏‎ ‎‏با وجود آنکه وجوه شرعی باید مصرف طلبه ها و محصلان بشود، آمادگی‏‎ ‎‏نداشتند که از سهم مبارک امام (علیه السلام) به او کمک کنند.‏

‏ در سال قبل از تبعید حضرت امام(ره) یکی از فضلا و طلبه های قم که‏‎ ‎‏علاقۀ شدیدی به حضرتشان داشت، قرار بود که از اول ماه که شهریه و‏‎ ‎‏مستمری دریافت می کند، برای ازدواج به ولایت خود برود. این طلبه آن قدر‏‎ ‎‏به حضرت امام علاقه داشت که اگر روزی صورت شریفشان را نمی دید، جداً‏‎ ‎‏ناراحت می شد. او هر روز به بیرونی امام که ارباب رجوع رفت و آمد داشتند،‏‎ ‎‏سری می زد. این فرد، به وسیلۀ این جانب از حضرت امام(ره) شهریۀ خود را‏‎ ‎‏طلب کرد. چرا که قرار بود از اول هر ماه قمری شهریۀ طلبه ها را پرداخت‏‎ ‎‏کنند. حضرت امام فرمودند که جناب حجت الاسلام آقای شیخ حسن صانعی‏‎ ‎‏ترتیب پرداخت شهریۀ آن طلبه را بدهند. من بدون اینکه آن طلبه چیزی گفته‏‎ ‎‏باشد، اضافه کردم که این آقا برای ازدواج به ولایت خود دعوت شده و ناگزیر‏‎ ‎‏مخارجی را متقبل می شود؛ اگر ممکن است چون طلبۀ خوب و درسخوانی‏‎ ‎‏است، چیزی اضافه بر مستمری به او داده شود. امام فرمودند: من اضافه ای‏‎ ‎‏ندارم. اگر ایشان طلبه ای درسخوان است، هر روز در بیرونی منزل من که‏‎ ‎‏کاری ندارد، چرا خود را معطل می کند؟‏

‏‏     این موضوع نمایانگر این مطلب است که حضرت امام به تمام افرادی که‏‎ ‎‏به منزل وارد و یا از آن خارج می شدند، دقت دارند و اشخاص و حرکتها و‏‎ ‎‏مقصود آنان را بدون اینکه طرف متوجه شود، زیرنظر می گیرند.‏