امام خمینی(38)

بسم الله الرحمن الرحیم

ویژگی های بارز اخلاقی امام در زمان اقامت در نجف

در نجف گاهی اتفاق می افتاد که امام از روی پشت بام متوجه می شدند که چراغ آشپزخانه یا دستشویی روشن مانده است. در این موارد به خانم یا دیگر کسانی که در پشت بام بودند، دستور نمی دادند که بروند و چراغ را خاموش کنند؛ بلکه خود سه طبقه را در تاریکی پایین می آمدند و چراغ را خاموش می کردند و باز می گشتند. گاهی نیز قلم یا کاغذی می خواستند که در اتاق طبقه دوم منزل بود. در این شرایط نیز خودشان برمی خاستند و آنچه را که لازم داشتند، بر می داشتند.

در سیزدهم مهرماه سال 1344 به جهت فشارهای علما و روحانیان و دانشگاهیان و مجامع بین ‏المللی به رژیم شاه، امام را به همراه فرزندش، آقا مصطفی، از ترکیه به نجف انتقال دادند. حضرت امام سیزده سال در نجف در سختی و آزار و اذیت به تدریس و تألیف و همچنین آگاه کردن مردم نسبت به فجایع رژیم پهلوی پرداختند و در این مدت اعلامیه‏ هایی علیه شاه به مناسبت های مختلف از جمله: جشن های دو هزار و پانصد ساله و... منتشر کردند. 

امام خمینی(س) فقط یک رهبر سیاسی نبودند؛ بلکه در خانه، یک پدر و همسری مهربان و در بین دوستان، دوستی شایسته و در بین روحانیان، عالمی ربّانی بودند؛ و زندگی او برای همه انسانها در هر لباس و مقامی الگویی شایسته است. ویژگی های امام یادآور ویژگی های جدّ او رسول ‏اللّه‏ (ص) و حضرت امیر (ع) است، انسانی که با ویژگی های مختلف از جمله: محبت، شجاعت، ایثار، قناعت و ساده‏ زیستی، وارستگی و زهد، نظم، رعایت حقوق دیگران، انفاق و بخشش و... سرآمد دیگران است. در معرفی امام خمینی(س) همین بس که: شاگردان او، او را شایسته‏ ترین استاد؛ دوستان و یاران او، او را بهترین دوست و یار؛ همسر او، او را بهترین همسر؛ فرزندان و نوه ‏های او، او را بهترین پدر و پدربزرگ؛ و سیاستمداران و رهبران، او را به عنوان بهترین رهبر و سیاستمدار می ‏شناختند و معرفی کرده ‏اند.

وارستگی

در نجف، امام در مدرسه بزرگ مرحوم آیت اللّه  بروجردی نماز می خواندند. یک سال حجاج ایرانی و زوّار که توانسته بودند از عربستان به عراق بیایند و آرزو داشتند امام عزیز را زیارت کنند، به مدرسه آیت اللّه بروجردی آمدند و پس از ساعت ها انتظار، هنگام مغرب که امام وارد می شدند، جمعیت با علاقه فراوان و غریو شادی و های های گریۀ شوق با فریاد صلوات از امام استقبال می کردند. بعد از اتمام نماز، امام از مدرسه خارج می شدند و جمعیت نیز پشت سر ایشان حرکت می کردند. امام محترمانه مردم را از اینکه در خارج مدرسه، در خیابان و کوچه، پشت سر ایشان حرکت کنند، باز می داشتند. در حالی که انسانها معمولاً تحت تأثیر هواها و تمایلات نفسانی، علاقه دارند که هنگام حرکت در کوچه و بازار، جمعیتی انبوه اطراف آنها را بگیرند و بدین وسیله توجه دیگران را بیشتر به خود جلب کنند!! ولی خط مشی و روش امام، این انسان وارسته الهی، اینگونه نبود.[1]

 سبقت در سلام

روزی شاگردان امام زودتر از ایشان به اتاق درس رفته بودند. چشمشان به در بود، منتظر و آمادۀ ورود امام بودند. حتی سینۀ خود را برای سلام کردن صاف کرده بودند؛ ولی باز هم غافلگیر شدند؛ زیرا با باز شدن در، صدای سلام امام را شنیدند، به طوری که متوجه نشدند که امام ابتدا وارد شدند و بعد سلام کردند، یا اینکه اول سلام کردند و آنگاه وارد اتاق شدند.[2]

 برخورد کریمانه

یکی از افرادی که در دفتر امام در نجف کار می کرد، نقل می کند: یک وقت از یکی از آقایانی که آنجا بود، گله ای داشتم، خدمت امام رفتم و به عرض رساندم. امام قصه ای برای من نقل کردند و گفتند: یک نفر اینجا آمد و هرچه از دهانش درآمد به من گفت؛ اما من تا زمانی که آنجا بود، برایش پول می فرستادم. رفتار حضرت امام همانند رفتار حضرت علی(ع) و امام حسن مجتبی(ع) بود و همچون آن بزرگواران در مقابل اهانتهای مخالفان، رفتار کریمانه از خود نشان می دادند

غلامعلی رجایی