ستاره های هدایت (39)

بسم الله الرحمن الرحیم

قبل از عملیات بیت المقدس، نیرو‌های خودم را به پشت ایستگاه حسینیه که پشت خط محسوب می‌شد بردم تا آنان را توجیه کنم. همراه من مصطفی تقی جراح، فرمانده توپخانه تیپ ۶۱ امام رضا، حسن صافی و سردار محمدزاده هم بودند. شفیع زاده هم از توپخانه نیز کنار من ایستاده بود. مجبور بودم ایستاده و مشرف به منطقه بایستم تا بهتر صحبت کنم، در همین حین عراق ما را دید و با خمپاره ۶۰ شروع کرد به آتش ریختن، تا جایی که ما را تار و مار کرد. من همینطور که روی زمین افتاده و ترکش خورده بودم صدای یا مهدی گفتنم بلند شد و از صاحب الزمان (عج) کمک می‎طلبیدم. یک آن دیدم در آن شرایط حسن شفیع زاده ایستاده، قاه قاه به من می‌خندد و ادای من را در می‌آورد. گویی هیچ اتفاقی نیافتاده و آرامش و خنده همیشگی خود را داشت. بعد از عملیات بیت المقدس از حسن سوال کردم که چطور به این سکینه قلبی رسیدی. قبل جنگ حسن از محافظین آیت الله مدنی بود و همیشه خودش را سرباز، ولی فقیه می‌دانست، برایم تعریف کرد: «همین حرف و سوال تو در مسجدی که شهید مدنی پیش نماز آن بود برایم پیش آمد. روزی نیرو‌های خلق مسلمان ریختند در مسجد تا آیت الله را به شهادت برسانند، من که محافظ بودم و شرایط را دیدم و نگران جان آقا شدم به سیمای شهید مدنی، اما نگاه کردم و دیدم با وقار نشسته، آب در دلش تکان نمی‌خورد، حس کردم که ایشان خودش را کاملا برای شهادت آماده کرده‌اند.» حسن روی خودش کار کرده بود، الکی نمی‌شد یکی در خط مقدم و در مقابل دیدگان دشمن بی ترس و واهمه راه برود، در آتش تهیه دشمن نخوابد، سینه خیز نرود و کنترل میدان نبرد را برای نیرو‌های خودش به دست گیرد، مگر اینکه از لحاظ ایمانی خودش را به خیل اولیای الهی رسانده باشد. من در شهید شفیع زاده هیچ خوفی را در هیچ سطحی ندیدم. ایشان مدتی در آبادان دیده بان بود، دیده بان یعنی کسی که گاه به پشت جبهه دشمن می‌رود. اینکه تنها با بیسیم به پشت دشمن بروی یعنی از لحاظ ایمانی روی خودت کار کرده‌ای. در حقیقت من شفیع زاده را یکی از اولیا الهی می‌دانم.