ستاره های هدایت (4)

بسم الله الرحمن الرحیم

مهری یزدانی، همسر جانباز

وقتی میخواهد جوابم را بدهد، نه دستپاچه میشود و نه از کوره در میرود و از صدایش معلوم است که قصد توجیه و توضیح هم ندارد، میخندد و میگوید: «در ماجرای جبهه رفتنم میتوان ردپای ماجراجویی را دید اما در ازدواجم اصلا! 18 سالم بود و با خانوادهام در تنکابن زندگی میکردیم. اصالتا و ریشه ای مذهبی بودیم، جنگ که شروع شد به همت بچه های بسیج مسجد، کمکهای اولیه پزشکی و چگونگی استفاده از اسلحه را یاد گرفتم. دوست داشتم به جبهه بروم و به رزمنده ها کمک کنم. تا اینکه روزی یکی از رزمنده ها که به مسجد آمده بود گفت،هستند خانمهایی که در بیمارستانهای سرپل ذهاب، از مجروحان جنگ پرستاری میکنند. همین باعث شده راهی جبهه شوم؛ اولین زنی بودم که از استان مازندران به جبهه رفتم. به پادگان ابوذر در سر پلذهاب. بعد هم به بیمارستان ولیعصر . آنجا بود که مجرحان جنگی را دیدم و همان زمان بود که تصمیم گرفتم با یک جانباز ازدواج کنم. حتی چند باری به حوزه علمیه نامه نوشتم که آماده ام با یک جانباز ازدواج کنم. تا اینکه از طریق یکی از دوستان با آقای مجتبی شاکری آشنا شدم؛ جانبازی که دو دست و دو چشم ندارد. به واسطه یکی از پاسداران خدمت امام رسیدیم خطبه عقدمان را امام راحل خواند. یکی از بهترین اتفاقاتی که در زندگیمان رخ داد؛ امام خمینی(ره) به ما سفارش کرد با هم رفیق باشیم و یکدیگر را دوست داشته باشیم. همین نصیحتها شد دلگرمی زندگیمان و هرچه جلوتر رفتیم معنای سخنان ایشان را بیشتر فهمیدم که یعنی چی و چقدر عمل کردن به آنها میتواند زندگی را راحتتر کند.»

 

یزدانی که همسر جانباز است و مشکلات خانواده جانبازان را خوب درک میکند، سالهاست تلاش میکند به این خانوادهها کمک کند. روحیه خوبی دارد و همیشه بنا به اعتقاداتش تصمیم میگیرد، انتخاب میکند و مسیر زندگیاش را شکل میدهد. به او میگویم، یعنی آقای شاکری هیچوقت صورت شما را ندیده است؟ در جواب باز هم میخندد و میگوید: «نه، ندیده است! اما ما همدیگر را دوست داریم؛ همانطور که امام خمینی به ما توصیه کرد؛ راستش با چشمدل یکدیگر را میبینیم و آنقدر اعتقاداتمان به هم نزدیک است که همه سختیها و مشکلات را تحمل کرده و میکنیم. چشم ظاهر که مهم نیست ! دلها و اعتقادات باید بههم نزدیک باشد. ما 37 سال است با هم زندگی میکنیم؛ سه پسر داریم و همیشه حامی هم بودهایم. ازدواجهای امروزی دوام زیادی ندارد چون آدمها فقط ظاهر یکدیگر را میبینند اما آنچه مهم است باطن آدمهاست و آنچه در دلشان اتفاق میافتد.»