بسم الله الرحمن الرحیم
نسبت به امام خمینی(ره) عشق می ورزید و از سال ها قبل مقلّد ایشان بود. جواد نسبت به سرسری گرفتن مسائل اعتقادی بسیار حساس بود. حتی از این که برخی از دوستان ، عبادات را، اعم از فرایض و مستحبات، بدون توجه انجام می دهند، بر آشفته می شد. به یاد دارم، هنگامی که مشاهده کرد یکی از دوستان ما پس از نماز، تسبیحات حضرت زهرا - علیهاالسلام- را شتاب زده ادا می کند ، گفت: «چرا این قدر عجولانه؟ به جای سبحان الله می گویی: سوبالا، سوبالا... اگر قرار باشد این طور ادا کنی، بهتر است ذکر نگویی !»
بسم الله الرحمن الرحیم
سربازی و زندان
محمدجواد تندگویان، همین که از دانشکده نفت آبادان فار غ اتحصیل شد، به خدمت وظیفه فراخوانده شد و خود را به حوزه مربوطه معرفی کرد. در آن زمان شاگردان نمونه دانشکده ها، پس از گذراندن دوره آموزش 24 هفته ای خود، برای ادامه خدمت به مراکز و مناطقی می رفتند که به تخصص آنان نیاز بود. جواد تندگویان نیز از این قاعده مستثنی نبود. به این ترتیب محمدجواد تندگویان بعد از گذراندن دوره 24 هفته آموزش نظامی در ارتش، مأمور شد تا بقیه خدمت خود را در پالایشگاه تهران انجام دهد.
بسم الله الرحمن الرحیم
دوست دیگر جواد آزاده سرافراز مهندس بهروز بوشهری است. مطابق اظهارات مهندس بوشهری آغاز این دوستی چنین بوده است:
«پس از این که در سال 1346 فارغ التحصیل شدم، در پالایشگاه آبادان مشغول به کار شدم. خانه ای نزدیک دانشکده گرفتم و تماس خود را با انجمن اسلامی دانشکده قطع نکردم و در همین زمان بود که با جواد که تازه وارد دانشکده شده بود آشنا شدم. جواد حقیقتاً دوست داشتنی بود، دیدگانش برق می زد و چون عقاب تیزبین و بلند پرواز بود. هر لحظه چیزی نو از مغزش تراوش می کرد و از همان روزهای اول ورود به دانشکده، نشان داد که برای انجمن اسلامی مهره ای اساسی و برای آینده کشور به شخصیتی بارز بدل خواهد شد. به دلیل خصوصیات اخلاقی او، از همان لحظه نخست جذب جواد شدم و به طور مرتب همدیگر را می دیدیم
بسم الله الرحمن الرحیم
دانشکده نفت انجمن اسلامی داشت و اگرچه به تشخیص رئیس وقت دانشکده، در گزارشی به ساواک، انجمن اسلامی رو به زوال بود، اما در هر حال وجود داشت و مهم ترین عامل جذب بچه مسلمان ها به این دانشکده به شمار می رفت.
البته دانشکده نفت آبادان، در آن زمان و در آستانه ترقی بهای نفت در جهان و افزایش درآمد ارزی ایران از فروش نفت، طبعاً از موقعیت ویژه ای برخوردار بود که جواد در اولین روزهای ورود به این دانشکده متوجه آن شد و سعی کرد علیه بعضی از کاستی های آن جبهه گیری کند.
دانشکده نفت آبادان از ابتدای تأسیس تا پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 ، به روش دانشکده های انگلستان و زیر نظر کارشناسان و اساتید خارجی و بیشتر انگلیسی، اداره می شد. دانشجویان به طنز شایع کرده بودند:
بسم الله الرحمن الرحیم
جواد به اتفاق اعضاء هیأت، صندوق تعاونی و قر ض الحسنه ای درست کرده بود که برخلاف بعضی از صندو ق های امروزی دفتر و دستک و بیا و برو و بگیر و ببندی نداشت. تمام تجملات این قر ض الحسنه یک دفترچه و یک خودکار بود و هر کس به فراخور حال خود پولی در این صندوق پس انداز می کرد و نیازمندان براساس تشخیص یک هیأت سه نفری (جواد و دو نفر دیگر) بدون ضامن معتبر و معرّف و بیا و برو، از صندوق وام می گرفتند و به تدریج وام خود را می پرداختند و حتی در یک مورد هم،
بسم الله الرحمن الرحیم
جواد که به سبب علقه های مذهبی، رهنمودهای پدر و نیز جذب شدن تدریجی به سمت مبارزه و آشنایی دورادور با راه و مرام حضرت امام خمینی(ره)، به ضرورت آموختن زبان عربی و قرآن کریم پی برده بود، به مسجد المصطفی(ص) در میدان حسن آباد رفت. او هر روز مسیر طولانی خانی آباد تا حسن آباد را پیاده طی می کرد تا بر سر درس آقای رضایی حضور بیابد. جالب این که خود در کوتاه مدت، توانست مدرس و معلم این دو درس شود. وقتی وارد دبیرستان شد، تصمیم گرفت انگلیسی را نیز بیاموزد و این گونه بود که برای تأمین هزینه کلاس زبان انگلیسی کار تدریس خصوصی را آغاز کرد.
بسم الله الرحمن الرحیم
بزر گ مرد کوچک
محمدجواد تندگویان در 22 خرداد 1329 خورشیدی به دنیا آمد (تاریخ تولد او در برخی منابع به اشتباه 26 خرداد ذکر شده است).
جواد، کودکی اش را بیشتر با مادر خود گذراند و هم بازی او خواهر کوچکترش فاطمه بود. خیلی پیش تر از آن که به مدرسه برود و خواندن و نوشتن بیاموزد، با راهنمایی پدر خویش به مسجد راه یافت و با قرآن آشنا شد و کلام الله مجید را چراغ راه آینده خویش کرد.
